Loondienst is dé toekomst. Althans, als je het vandaag gepresenteerde rapport van de commissie Borstlap over de regulering van werk moet geloven. Dat er wat moet gebeuren tegen de schijnzelfstandigheid snap ik. Met zelfstandigen werken in plaats van personeel om alleen de kosten te drukken en alle verantwoordelijkheid af te schuiven én tegelijk de zelfstandigen te verbieden om voor anderen te werken is te verwerpen. Maar om dan te kiezen voor een “werknemer, tenzij”-benadering is wel heel erg kort door de bocht. Want wat als je helemaal niet in loondienst wil, zoals ik?
Voor een grote groep werkenden zullen de plannen gaan werken. Zoals Sascha Janssen goed uitlegt zijn er zeker punten die de moeite waard zijn. Maar nog veel meer kanttekeningen en die treffen vooral de zelfstandigen. We moeten eigenlijk in loondienst. Een vaste baan, met allerlei (schijn)zekerheden. Probleem is dat ik niet gedij in een vaste baan en dat heeft te maken met mijn karakter.
Net zoals mountainbiken goed past bij mijn karakter, past ondernemen bij mij.
Niet dat ik het geprobeerd heb. Sterker, mijn ik heb jaren met veel plezier als postbode gewerkt, toen was het nog in loondienst. Op zaterdagen, in vakanties en zelfs een jaar fulltime. Het werkte omdat ik na het sorteren veel vrijheid op straat had. Lekker buiten zijn, alleen. Later heb ik nog vijf jaar als constructeur gewerkt en toen het minder goed ging met mijn bedrijf gedeeltelijk in loondienst gewerkt. Fijn, maar echt gelukkig maakte het me allemaal niet.
Waarom dat zo is, heb ik pas vrij recent ontdekt. Ik ben namelijk een introvert sensatiezoekend hooggevoelig persoon. Dat klinkt als een heftige aandoening, het zijn gewoon wat karaktertrekken. Die er wel voor zorgen dat ik snel overprikkeld raak. Geluiden, geuren, druk, alles komt heel veel en intens binnen. In een groep voel ik me snel verloren, ik beschouw liever. Tegelijk heb ik veel uitdaging nodig, zoek ik de spanning op. Werken op een kantoor is voor mij veel te veel impulsen en tegelijk mis ik de afwisseling en autonomie.
Uitdagingen en afwisseling zijn belangrijk voor mij.
Als zelfstandig ondernemer heb ik veel meer vrijheid. Raak ik overprikkeld door deadlines of wat dan ook, dan kan ik besluiten om even wat anders te doen. Op de fiets springen en lekker het bos in, wat ik dan ook geregeld doe. Niet alleen kom ik dan tot rust, het is goed voor de inspiratie en daarmee voor mijn werk. Ik hoef niemand verantwoording af te leggen hoe ik werk en wat ik doe. Als fotograaf kom ik op heel wat plekken. Dan sta ik midden in een nieuwsgebeurtenis, dan ontmoet ik een bijzonder persoon die ik moet fotograferen of ben ik gewoon wat aan het prutsen. Het geeft mij de broodnodige afwisseling en uitdaging.
Maar bovenal komen als ondernemer de kwaliteiten van mijn karakter echt goed naar voren. Want de gevoeligheid voor en behoefte aan prikkels hebben ook veel voordelen. Het is goed voor mijn creativiteit bijvoorbeeld. Wat ik voel in een bepaalde situatie kan ik omzetten naar een beeld of tekst. Sta ik bij een evenement, dan heb ik al snel door als er wat gaat gebeuren. Mijn beschouwende karakter zorgt dat ik overzicht heb. Door de hoeveelheid prikkels die ik verwerk kan ik verbanden leggen, wat mijn werk meer diepgang geeft.
Natuurlijk heeft het zelfstandig ondernemerschap ook nadelen. Je moet echt zelf voor alles zorgen en financiële zekerheid is er nauwelijks. In mijn branche is het lastig om een goede boterham te verdienen en mijn karakter zit daarbij wel eens in de weg. Nog wel, dan. Want nu ik mezelf beter snap kan ik leren daar mee om te gaan. Dat is nog zo’n pluspunt van ondernemen. De vrijheid om dat te doen wat goed voor míj is en niet per se goed voor de baas of het geld. Misschien ben ik niet de meest zakelijke ondernemer, in de zin dat zoveel mogelijk winst maken voor mij het belangrijkste is, ik ben wel een gelukkige. Geluk dat ik niet vind als werknemer en daar ben ik zeker niet de enige in. Laten we die vrije mensen koesteren in plaats van ze vast te zetten, de wereld wordt er beter van.
Mooi stuk. :-) Herkenbaar. Prikkels liepen mij ook regelmatig voor de voeten tot bij mij werd ontdekt dat borderline in mijn schaduw loopt. Anders ‘lopen’ en het ‘verkopen’ van het “maatschappelijke ‘zo hoort het’ lijst” doet wonderen.