ziekenhuis

Krggg, tzzzzjk. Het is een prachtig geluid. Het geluid van grind en zand dat onder de banden van de fiets knispert. Ik rijd weer in het bos. Eindelijk, na zes en halve week. Mijn eerste rondje na mijn onfortuinlijke val. Wat heb ik het gemist. Het geluid, de omgeving, het bewegen van mijn benen en het sturen over de paadjes.
(meer…)

Langzaam zie ik de tijd wegtikken. Secondes, minuten. Net als op de intensive care. Vijf minuten, tien, vijftien, twintig. “24 Hours, the king of snakes,” brult Underworld in mijn oren. Dertig minuten, veertig. Het is genoeg, mijn lijf wil stoppen. Waar ik normaal mijn bed niet voor uit kwam, is nu een uitdaging geworden. Meer zit er niet in en dit is al winst.
(meer…)

Het is een prachtige route. Eentje om te onthouden. Wel hier en daar aanpassen, omdat ik soms over wegen word gestuurd waar ik niet mag fietsen. Gelukkig ken ik het gebied. Het laatste klimmetje, de afdaling en dan de laatste twintig kilometer naar huis. Mijn horloge trilt, een afslag. Hier? Echt? Ik probeer het, maar besluit snel dat ik beter kan stoppen.
(meer…)