Toen de vriendin van Rémi Ochlik het woord nam, werd het even stil in het Muziekgebouw aan het IJ waar de prijsuitreiking van de World Press Photo plaatsvond. Ochlik had een prijs gewonnen, maar kwam vlak na de bekendmaking om het leven bij een aanslag in Syrië. Door zijn vriendin de prijs te laten ophalen en haar te laten spreken, gaf World Press Photo een mooi eerbetoon aan een getalenteerde fotojournalist. Het is ook een boodschap om aan te geven welke risico’s fotojournalisten lopen en hoe belangrijk hun werk is.
Natuurlijk is het deels preken voor eigen parochie, het gros van de genodigden heeft immers een innige band met de fotografie. Maar het blijft goed om te beseffen wat de waarde van journalistiek is. World Press Photo laat daarmee ook zien dat ze veel meer doet dan alleen een fotowedstrijd uitschrijven. Eigenlijk is de wedstrijd steeds meer het vehikel voor het eigenlijke werk van de stichting: het ondersteunen en stimuleren van fotojournalistiek en documentaire fotografie. De Awards Days, die voorafgaand aan de prijsuitreiking worden gehouden, zijn daarbij een belangrijk instrument. Het is onder andere een uitgelezen kans om contacten te leggen of weer bij te praten.
Prijswinnaars laten ook hun werk zien en dat is meestal een bron van inspiratie. Zeker als de fotografen meer vertellen over hun werk. Het geeft een mooi inzicht in welke omstandigheden de fotograaf moet werken en welke keuzes gemaakt (moeten) worden. Foto’s worden in een breder perspectief gezet. Zo nu en dan word je blij verrast. Zoals bij Laerke Posselt, nu nog studente aan de beroemde Deense school van journalistiek. Zij liet een indrukwekkend portfolio zien. Mooi om zulk talent te zien. Een verborgen schat blijkt de Chinees Huimin Kang, die een indrukwekkend repertoire liet zien van twintig jaar dagelijks leven in China.
Ik vind het sowieso interessant om werk te zien die gemaakt zijn door lokale fotografen, het geeft een andere kijk dan de bekende Westerse blik. Boeiend is hetgeen Massoud Houssaini maakt in Aghanistan. De Mexicaan Pedro Pardo brengt de tegenstelling tussen toerisme en de drugsoorlog in Acapulco goed in beeld. Al dat werk inspireert en zorgt ervoor dat je weer op pad wil gaan om verhalen op te tekenen en te beseffen wat een prachtig medium de fotografie toch is. Goed dat de World Press Photo daar steeds weer de aandacht op vestigt. Ik kijk alweer uit naar volgend jaar.
