Gestresst ging ik vandaag op pad. Gistermiddag was mij gevraagd een portret te maken vandaag voor Straatnieuws. Ik had nog plek in mijn agenda, dus zei ja. Daar had ik, fietsend door Utrecht, even spijt van. Het leven staat een beetje op zijn kop. Het loopt lekker met de opdrachten, maar privé-omstandigheden, waaronder mijn zoontje die weer opgenomen is, leveren meer spanning dan mij lief is. Waarom had ik ja gezegd, vroeg ik me af.
Aangekomen bij Springhaver zag ik Wim Eickholt die ik zou fotograferen al zitten. Ik verontschuldigde dat ik vijf minuten te laat was. “Geeft niets, ik zit ook net en heb nog geen tijd gehad om een peukje te rollen,” was zijn antwoord. Spanning viel van me af. Eickholt heeft een boek geschreven over een jaar dakloos zijn, dat is de reden om hem te fotograferen. Omdat de briefing vaak wat beperkt is, vroeg ik hem wat over zijn boek en leven.
Springweg Utrecht, 05-10-2017 13:43
Dakloos zijn betekent veel onrust zei hij. Hij had rust nodig en nu hij weer een dak boven zijn hoofd heeft en van zijn verslaving af is, heeft hij de rust weer gevonden. Het werd een heel aangenaam gesprek en een ontspannen fotosessie. Dat heb ik wel eens anders bij een portret, ik ben van nature niet de meest rustige persoon. Weer op weg naar huis merkte ik pas echt dat hij mij tot rust heeft gebracht. Door zijn manier van praten, zijn antwoorden. Gewoon door te zijn wie hij is. Wat ben ik blij dat ik de opdracht heb aangenomen!
De foto bij deze blog heeft de selectie niet gehaald. Om te zien welke foto het wel is geworden moet je volgende week Straatnieuws kopen, sowieso een goed plan.
Dank Bas. Een mooi stuk. Hele lieve tekst. Dank, en ik vond het ook een leuke en ontspannen fotosessie. Ik ben blij dat JIJ hem hebt aangenomen. We gaan elkaar vast nog eens zien. Ik hoop het snel. Dank