Vandaag twee jaar geleden moest ik afscheid nemen van mijn oudste zoon. Toen was het een vaderdag, nu een gewone woensdag. Ik telde iedere dag in het begin. Dagen zijn weken geworden, weken maanden en maanden worden nu jaren. We zijn dus weer een jaar verder. En wat voor een.
Durbuy (B), 18-07-2023 20:09
We gaan voor het eerst als gezin op vakantie, een avontuur
Een jaar waarin we voor het eerst als gezin op vakantie gingen naar het buitenland. België, we moeten rustig beginnen. Maar met genoeg avonturen. Het is ook een jaar waarin mijn jongste zoon mee mocht met een boot op het IJsselmeer, de zon opzingen en ondertussen kreeg hij onbewust handvaten om om te gaan met verlies. Het is een jaar waar mijn jongste en ik veel dichter naar elkaar toe zijn gegroeid.
IJsselmeer, 13-07-2023 05:41
Mijn jongste mag mee varen en de zon opzingen
Het is ook het jaar waarin we te horen kregen dat mijn middelste zoon die door alle veranderingen even was vastgelopen niet meer welkom was op zijn school. Maar ook een jaar waarin hij dankzij de geweldige mensen bij De Jonge Ontdekker weer een schooljongen is geworden. Een die volgend schooljaar welkom is op een hele fijne nieuwe school.
Het is een jaar waar ik onverwacht van het ene op het andere moment moest besluiten te stoppen met fietskoerieren en toen de foto-opdrachten weer even afnamen ik merkte dat ik nog lang niet klaar was met rouwen. Een jaar waarin ik mezelf weer beter heb leren kennen en grenzen heb verlegd. Er is meer rust, een betere balans tussen uitdagingen en ontspanning.
Utrecht, 28-11-2021 12:29
Wat ik allemaal mis
Maar vooral is het een jaar waarin ik nog altijd veel mis. De prachtige ogen die mij steeds weer verliefd aankijken. Het grinneken bij het maken van een grap, dezelfde voor de zoveelste keer. Het gekriebel in mijn gezicht en door mijn haren. Het heerlijk knuffelen met het zachte grote lijf. Het wandeltochtje langs de molen en gelijk maar even een ijsje halen. En stiekem zelfs het moeten verschonen van de zoveelste poepluier midden in de nacht, het gehannes met tillift, voeding en medicatie. Maar vooral mis ik de aandacht die ik mocht geven en de liefde. Ja, de liefde. Die ik gaf en kreeg. Onvoorwaardelijk.
We gaan weer een nieuw jaar in, 365 dagen, 52 weken, 12 maanden. Een jaar waarin er weer veel gaat gebeuren. Met mij, met mijn gezin. Maar zeker ook een jaar waarin het gemis blijft en niet over zal gaan. Gelukkig maar.
Een mooi “in memoriam” Bas. Het waren inderdaad zijn ogen waardoor je Mees’ blije ziel kon zien en ervaren.
Ik las dat rouw het bewijs is van de liefde en ik denk dat dit waar is.