Een jaar

Een jaar is voorbij. Alle seizoenen zijn geweest, alle feestdagen achter de rug. Onze verjaardagen, zíjn verjaardag, gevierd. Zonder hem. Ik sta nog steeds en alles gaat gewoon door. Of er niets is gebeurd. Het leven komt en gaat, net als sneeuw dat valt en weer smelt. Het enige dat overblijft is de herinnering.

Dat voelt raar. Want wat is die herinnering en klopt het wel? Ik wil niet dat het vervaagt en tegelijk weet ik dat ik het niet vast kan houden. Je kunt ook niet leven als je alleen maar angstig vast blijft houden aan wat er was. Je moet door en dat doe ik ook. Met de bagage die ik heb trek ik verder. Misschien sla ik wel een heel ander pad is, zoals de medisch ethicus met wie wij fijne gesprekken hebben gevoerd aangaf. Ik weet het niet, ik ga het meemaken. Een jaar is nog maar kort. En toch voelt het lang.

Zo lang dat ik me vaak afvraag of ik wel rouw of überhaupt wel heb gerouwd. Ons huis is zo anders geworden nu bijna alle spullen het huis uit zijn en zijn kamer ingenomen door zijn broertje. Het voelt zo normaal en toch niet. Hoe voel ik me eigenlijk? Ben ik anders geworden? Ik weet het allemaal niet en dat maakt onrustig. Is dit het nu?

Ik lees vaak in interviews met mensen die iemand hebben verloren, dat ze iedere dag aan die persoon denken. Ik weet oprecht niet of ik dat wel doe. En is dat dan fout? Moet ik me niet anders voelen? Niet méér huilen, verdrietig zijn? Wat is dat missen dan? Doe ik dat wel? Of wel genoeg?

Maar dan loop ik de ijssalon binnen en zie een vader met een tiener in een rolstoel. En dan kan ik niet anders dan denken aan hoe ik met mijn zoon zo vaak even een ijsje ging halen. Ik fiets onder een snelweg door en hoor boven mij een ambulance met zwaailicht en sirene voorbij razen. Hoe vaak heb ik niet met hem zo’n ritje gemaakt gaat er door mijn hoofd. Ik bezorg geneesmiddelen en weet dat hij dezelfde had en wat ze doen. Bij een foto hoor ik zijn gegiechel, een piepje herinnert mij aan de voedingspomp die weer leeg is. En als mijn hoofd weer eens bomvol zit, wil ik naast hem gaan liggen. Maar dat kan dan niet.

Veertien jaar heb ik gezorgd voor de liefste jongen. Het is voorbij, voorgoed. Al een jaar, pas een jaar. Al die vragen over wel of niet rouwen, wel of niet missen die ik heb. Ik wil het allemaal niet. Ik wil niet dat het een herinnering is. Geen gesmolten sneeuw, maar verse die nooit verdwijnt.