Dichtbij de dood

Eind 2012 maakte ik voor CNV Internationaal een aantal reportages over het leven van vakbondsmensen wereldwijd. Een van die reizen ging naar Colombia, een reis die een grote indruk op me heeft gemaakt. Vakbondsmensen hebben het zwaar in Colombia, jaarlijks vinden velen de dood en nog meer worden met de dood bedreigd. De vakbondsmensen die ons begeleidden werden dan ook vervoerd in een gepantserde auto en steeds was er minimaal één gewapende beveiliger in burger in de buurt. Dat is heftig. Voor mij en de journalist waren het slechts een paar dagen, voor de vakbondsmensen is het dagelijkse kost. Je hebt nooit echt een vrij leven volgens mij, hoewel ze er vrij nuchter onder blijven. Dat de beveiliging niet voor niets is, blijkt uit een bericht van CNV Internationaal. Een van de vakbondsleiders die we hebben gevolgd is onlangs (weer) aan de dood ontsnapt. Op de auto die voor het huis van Elsa Garcia Paez, een van de moedigste vrouwen die ik in mijn leven heb ontmoet, werd een kip gegooid met daarin een handgranaat. De beveiligers konden gelukkig de aanslag verijdelen en Paez en haar zoontje zijn ongedeerd. Het nieuws hakt er even in. Ze heeft er tijdens de gesprekken met haar openhartig over gesproken, maar dan nog sta je er niet echt bij stil dat het ook echt gebeurt. En dat omdat ze zich inzet voor een betere wereld. Ik ben blij dat ze nog leeft, dat ik haar heb mogen ontmoeten en dat ik haar verhaal heb mogen vastleggen.