Het is februari 2016 en het is ijskoud. Straatnieuws heeft mij de vrijheid gegeven om zelf een reportage te bedenken en uit te voeren. Het wordt een artikel over fietskoerieren. En zo rijd ik op een koude dag naast Gijs, een van de vennoten van De Fietskoerier Utrecht. Vijf jaar later is het opnieuw koud in februari. Opnieuw fiets ik naast Gijs. Nu niet mee op reportage, maar om ingewerkt te worden. Als fietskoerier.
Al lang ben ik gefascineerd door de mannen en vrouwen die in diverse steden door het verkeer racen op de fiets om zo snel mogelijk spullen op te halen en weer af te leveren. De fiets, zo weet ik ook al lang, is een uitstekend vervoersmiddel voor het koerierswerk. Maar wat het werk nu precies inhoudt weet ik niet. Tot ik zelf een onderwerp mag kiezen voor een reportage dus. De middag meefietsen met Gijs geeft mij een mooie inkijk op hun wereld. Een mooie wereld zo constateer ik al snel. Lekker buiten, fietsen en op een duurzame manier bedrijven en instellingen helpen. Goed werk.
In de jaren na de reportage heb ik altijd contact gehouden met de Utrechtse fietskoeriers. Het helpt natuurlijk dat ze, tot voor kort, in hetzelfde pand zitten als mijn vaste fietsenmaker en koffieplek. Als ik wat te bezorgen heb schakel ik de koeriers in, als ze het NK Fietskoerieren organiseren sta ik er met mijn camera bovenop en voor het boek Fietsgek interview ik mede-vennoot Tobias, zij helpen mij na mijn val van vorig jaar. Het is een mooie club mensen en het werk spreekt me wel aan.
Ondertussen verandert er ook het een en ander. De Fietskoerier Utrecht groeit en past zich aan. Zeker na het uitbreken van de coronacrisis. Hun werk is enorm uitgebreid, het is niet meer het kleine clubje van vijf jaar geleden. Al is de basis nog steeds hetzelfde: met aandacht goederen en post van de ene plek naar de andere brengen met de fiets. Op een ochtend kom ik toevallig Tobias weer tegen. We spreken elkaar kort over het koerieren. Zij kunnen nog wel mensen gebruiken en ik wel wat extra inkomsten. Al snel mag ik meerijden om te zien of ik het nog steeds leuk vindt. Ja! En zo fiets ik dus weer naast Gijs.
Mijn eigen eerste rondes zitten er nu op. Ik geniet van iedere ronde. Het is dankbaar werk, mensen zijn blij een fietskoerier te zien. Het is lekker werk, buiten fietsen en betaald worden terwijl je conditie verbetert. Het doet mij ook denken aan mijn eerste baantjes. Eerst als krantenjongen, daarna als postbode. De cirkel is rond.
Betekent dat dat ik stop met fotograferen? Zeker niet. Ik blijf vooral fotograaf, met mijn bedrijf ben ik nu een aantal grote stappen aan het zetten. Fietskoerieren is voor nu een goede manier om wat verlies aan omzet door de coronacrisis te compenseren. Maar ook daarna blijf ik fietskoerieren. Het is fijne bijverdienste en vooral vind ik het een goede manier om een bijdrage te leveren aan een beter klimaat en mijn stad nóg mooier te maken. Fietsen maakt de stad mooier is niet voor niets het motto van De Fietskoerier Utrecht.
