Geheel onverwacht is zaterdag 4 februari Pieter van Leeuwen overleden. Hij is vooral bekend in de fotografie door zijn mentorschap en zijn artikelen in diverse fotobladen. In die laatste hoedanigheid leerde ik Pieter rond de eeuwwisseling kennen toen ik ging schrijven voor het blad Foto. Zijn artikelen las ik toen al met heel veel interesse.
Pieter schreef zowel over techniek als over foto’s en fotoboeken en deed dat op een eigen manier. Het bleef nooit aan de oppervlakte. Alles werd altijd vakkundig geanalyseerd en ontleed tot hij echt tot het fundament kon komen. Op een mooie beschouwende wijze gaf hij dan zijn visie. Nooit afkrakend, maar altijd opbouwend en goed onderbouwd. Het was een genot om met hem over fotografie te praten en zijn beeldanalyses te volgen. Het ging hem echt om de inhoud van het beeld. Daarbij besefte hij heel goed dat een goede beheersing van de techniek nodig is om je visie te kunnen verbeelden. Dus verdiepte hij zich daar ook in. Alles om het beter te kunnen begrijpen.
Hij had ook de gave om alles goed en helder op te schrijven en te vertellen. Te stimuleren om verder te kijken, je mee te nemen naar zijn gedachtes. Niet voor niets was Pieter voor heel veel fotografen een mentor. Zowel bij de fotoclubs als bij professionele fotografen. Bij de Fotovakschool zette hij de leergang Fotoreflectie op. Het was zondemeer een van zijn hoogtepunten uit zijn carrière. Hij was er terecht erg trots op en vertelde er graag over.
Maar behalve schrijver en mentor was Pieter toch ook vooral zelf fotograaf. Zijn werk is minder bekend, maar desalniettemin interessant. Zoals hij van verschillende lagen in andermans werk hield, zo fotografeerde hij ook. Nooit het experiment schuwend, altijd op zoek naar nieuwe manieren om een verhaal te verbeelden. Zijn werk is geënsceneerd, dan was hij ook op zijn best. Wat dat betreft waren we tegenpolen, met groot respect over onze werkwijze. Typisch in Pieter’s werk is de inzet van de techniek. Al ruim voor de term strobist bekend was, was Pieter al in de weer met de opsteekflitsers om hele scenes uit te lichten. Dat ging in het begin lang niet zo makkelijk als nu met de radiotriggers. Maar Pieter was inventief en zocht en prutste net zo lang tot wat hij wilde ook werkte. Het internet was een goudmijn voor hem, altijd vond hij weer wat een mooi idee dat hij verder kon uitwerken of inzetten voor zijn werk.
De laatste jaren kwam ik Pieter vooral tegen bij onze andere gedeelde interesse: mountainbiken en het aanleg en onderhoud van de trails. Ook hier was hij typisch Pieter. Altijd bezig om zijn techniek te verbeteren, op zoek naar allerlei handige hulpmiddelen en experimenteren. Met zijn jarenlange ervaring was hij nooit uitgeleerd. En op de tochten die wij samen reden wist hij mij altijd te inspireren en mijn techniek aan te scherpen. Een mentor dus. Dat was hij ook voor de trail crew. Nieuwe vrijwilligers nam hij mee op sleeptouw en leidde hij op in de kunst van het trail builden. Niets mooiers dan dat. Nou ja, een nieuwe route aanleggen dan. Zijn laatste grote project was de nieuwe mountainbike route bij Soest. Een droom die waarheid werd. Fietsend op weg naar huis van een dag werken aan de aanleg overleed hij.
Met Pieter is een bijzondere man heengegaan met een groot analytisch vermogen die hij inzette om anderen vooruit te helpen. Pieter was een bevlogen, leergierig en vooral ook erg behulpzaam en warm persoon.
