De stichting Aday.org heeft voor vandaag, 15 mei, fotografen opgeroepen hun dagelijks leven vast te leggen en de foto’s te uploaden naar de site. Het moet een goed idee geven van het dagelijks leven in deze tijd. Niet alleen als inspiratie voor anderen, maar ook als onderzoeksmateriaal. Ik heb lang getwijfeld of ik wel of niet mee zou doen. Mede omdat het op mijn papadag valt. Dan maak ik meestal niet zoveel foto’s en dus dacht ik dat het zinloos was om mee te doen.
Uiteindelijk besloot ik gisteren alsnog om me in te schrijven. Want een dag met mijn zoontje is bij uitstek een goed voorbeeld van het dagelijks leven. Het idee is echter makkelijker dan de uitvoering. Niet dat ik nooit mijn zoontje fotografeer (de foto’s op deze site zijn echt maar een ijspegel van de ijsberg), maar een papadag is een erg intensieve dag, waarbij fotografie een ondergeschikte rol speelt. Mijn zoon heeft, door zijn meervoudige beperking, veel zorg en aandacht nodig. Als ik fotografeer, ben ik niet echt met mijn aandacht bij hem en dat laat hij gelijk weten. Hij is op zich wel gewend aan de camera, maar ook dat maakt het er niet makkelijker op. Hij is zich er misschien wel iets te bewust van.
Uiteindelijk heb ik met wat trucjes toch een fotoserie kunnen maken over het leven van mijn zoontje. Nou ja, een gewone dag uit zijn leven dan. Het voelt goed om de serie te maken. Ik heb weliswaar al de nodige foto’s, maar echt bewust een serie van een dag had ik nog niet gemaakt. Door de foto’s zie ik opnieuw heel goed dat mijn zoontje veel aandacht nodig heeft. Maar vooral zie ik dat het een erg mooi en vrolijk mannetje is.
Overigens moet ik nog bepalen of en welke foto’s ik naar Aday.org ga sturen. Hoe dan ook is het een voor mij zinvol project geweest.