Het zit er op. De recordpoging in Battle Mountain is voorbij. Helaas zonder een wereldrecord voor het Human Power Team Delft en Amsterdam. De studenten en de beide fietsers hebben daar afgelopen jaar keihard voor gewerkt en geknokt. Aan de inzet heeft het zeker niet gelegen. De fiets is erg goed, de rijders zijn goed, maar er spelen nog veel meer factoren een rol die je niet altijd in de hand hebt. Hoe dan ook, het HPT mag erg trots zijn op wat ze hebben bereikt. Het is een periode die ze niet snel zullen vergeten en waar ze in de toekomst ongetwijfeld veel aan hebben. Voor mijzelf was het ook een erg bijzondere en leerzame tijd.
Het was erg interessant om het team het jaar door te volgen. Wat mij opviel is dat het echt een goed team is. Ze hebben pieken en dalen, diepe dalen soms, doorgemaakt en dat hebben ze allemaal moeten verwerken. Ik vond het erg prettig dat ze mij hebben toegelaten om dat vast te leggen. Uiteraard was ik geen echt teamlid, maar gaandeweg voelde ik me wel goed opgenomen in de groep. Het is eigenlijk een gekke functie. Je loopt daar rond als onafhankelijk journalist, maar je maakt wel alles intens mee. Dat schept hoe dan ook een band. Ik heb erg met hun meegeleefd. Met hun gejuicht bij mooie resultaten en gebaald als het niet goed ging. En steeds geduimd dat Sebastiaan Bowier of Jan Bos het wereldrecord zou pakken. De laatste dag voelde ik dat ook duidelijk in mijn buik. Ik voelde me dan ook een beetje verslagen toen het niet was gelukt.
Het project was voor mij ook erg leerzaam. Het is het eerste echt grote project dat ik heb bedacht en uitgevoerd, dan ook nog eens voor een deel in het buitenland. Het was soms erg lastig, meerdere malen vroeg ik me af waarom ik dit deed. Waarom stak ik zoveel tijd ergens in, terwijl ik eigenlijk wel wist dat het me alleen geld zou gaan kosten? Voor de zoveelste keer naar de RDW-baan in Lelystad bijvoorbeeld. Steeds maar weer onderweg, weg van vrouw en kind. Uiteindelijk is het antwoord simpel: omdat ik gewoon moest doen. Dit project paste perfect bij me. Het is een mooie groep mensen, die ook nog eens met fietsen bezig zijn.
Ik heb ook veel geleerd over het opzetten van een project. De zoektocht naar geld, naar afzetmogelijkheden en volhouden. Het is me allemaal gelukt, het een beter als het ander. Het was voor mij ook een goede training om te werken met verschillende media tijdens het project. Fotograferen, schrijven en af en toe filmen. Lastig te combineren soms. Nu is het tijd om alles goed af te ronden. Uit de enorme berg foto’s een goede serie samenstellen. De kans op plaatsingen is nu wel gereduceerd, want zonder wereldrecord is de aandacht toch minder groot. Het maakt mij niet uit. Ik heb dit gedaan omdat ik het een mooi onderwerp vond. Alle investeringen in tijd en geld zijn het me meer dan waard geweest. Ik ben gegroeid, heb een geweldige groep mensen ontmoet en heb heerlijk gefotografeerd.
Nu even bijkomen van alles, de laatste bult foto’s afwerken en dan weer verder. Met een nieuw project. Want dat komt er zeker aan. Ik heb de smaak te pakken. Bovendien doe ik mee aan de Noorderlicht Masterclass, waarvan ik de eerste bijeenkomst wel heb moeten missen vanwege het fietsproject. Dus ik moet hoe dan ook aan de slag. Ik heb er zin in, maar zal het Human Power Team zeker gaan missen. Dank iedereen die mij op de een of andere manier gesteund heeft. En vooral dank aan het team om mij toe te laten in hun wereld!
Wie nog niet genoeg heeft van de foto’s, in mijn beeldbank kun je de foto’s van het Human Power Team Delft en Amsterdam zien, plus een serie van de andere teams die hebben meegedaan met de World Human Powered Speed Challenge.