Wat laat je zien?

Zeker als het om kwetsbare momenten en onderwerpen gaat, moet je als fotograaf de afweging maken wat je wel of niet fotografeert of publiceert. Daar zijn geen harde richtlijnen voor. Het hangt af van de context en de relatie tussen jou en het onderwerp. Als je in opdracht een kwetsbaar persoon fotografeert die daar expliciet toestemming voor heeft gegeven, maak je een andere afweging dan als je min of meer toevallig aanwezig bent omdat je bijvoorbeeld een familielid bent. Neem de foto waarmee Shody Careman een eerste prijs gewonnen heeft bij de Zilveren Camera. Een intiem en kwetsbaar moment van haar eigen schoonfamilie, waarbij je je kunt voorstellen dat het al lastig genoeg is om te besluiten de foto te maken. Laat staan om er mee naar buiten te komen. Ik moet aan die foto denken, omdat ik de laatste week zelf ook weer met dat dilemma wordt geconfronteerd.

Al sinds zijn geboorte fotografeer ik namelijk mijn zoon, zoals te zien is op mijn blog. Daar zitten hele mooie en blije momenten bij, maar ook trieste en moeilijke momenten. Nu zit hij in zo’n moeilijk moment, mijn zoon ligt namelijk weer in het ziekenhuis. Dat is niet de eerste keer, ik heb dat vaker gefotografeerd. Alleen is het nu even wat pittiger en is mijn zoon erg kwetsbaar. Dat maakt het dilemma groter.

Het dilemma zit niet zozeer in het fotograferen. Dat doe ik namelijk gewoon. Ik kan eigenlijk niet anders. Juist door te fotograferen kan ik nog dichterbij mijn zoon komen. Zoals ik ook schreef voor mijn toelating tot het GKf is een camera voor mij geen schild voor mijn emoties, maar laat die ze juist zien. Door mijn zoon te fotograferen in alles wat hij meemaakt kan ik laten zien wat ik voor hem voel. Dat gevoel wil ik graag delen, omdat ik zo ontzettend blij en gelukkig met hem ben.

In het delen zit nu mijn twijfel. Vooral omdat de huidige situatie weer raakt aan de periode toen hij pas geboren was. Daar lag hij in het WKZ. Een klein baby’tje tussen allerlei monitoren, slangen en bedradingen. Een heftige tijd, die ik wel heb gefotografeerd. Foto’s die ik toen niet kon laten zien, ik kon ze zelf amper bekijken, maar waar ik nu wel blij mee ben. Omdat ze me herinneren aan die tijd en mijn emoties, omdat het een deel van zijn leven is. Ook nu is de situatie lastig en pittig. Het liefst wil ik het uitschreeuwen en laten zien wat ik meemaak. Het is ons leven, het hoort erbij.

Toch weerhoudt iets mij ervan om de foto’s te laten zien. Of in ieder geval om ze nú te laten zien. Daarvoor zijn de foto’s te intiem, al ben ik het met Mads Nissen eens dat een foto nooit intiem genoeg kan zijn. Mijn zoon is nu gewoon te kwetsbaar, ik moet hem beschermen. Ik wil niet dat men aan mijn zoon denkt als het jongetje tussen alle medische apparatuur. Dat is namelijk maar een klein deel van zijn hele leven. Mijn zoon is vooral een heel lief, mooi, vrolijk en blij mannetje. Dat hij veel zorg nodig heeft, soms hele intensieve zorg, is eigenlijk maar bijzaak. Dus houd ik de foto’s voorlopig nog maar voor mezelf en zoek ik naar andere beelden. Want de emotie moet er uit, daar ben ik nu eenmaal fotograaf voor.