Mijn middelste zoon lijkt op mij wat betreft karakter en de behoefte onze energie kwijt te kunnen. Niet zo gek dus dat hij net als ik van mountainbiken houdt en we geregeld bij de skatebaan te vinden zijn. Niet dat ik ooit op een skateboard heb gestaan, maar de sport op zich past bij mij en hem. Toen we laatst naar de boulderhal gingen om te kijken, snapte ik opeens waarom wij precies tot dit soort sporten worden getrokken en wat dat zegt over mijn fotografie.
Meneer Van Berkel, mijn gymleraar op de middelbare school, zal van de stoel vallen als hij hoort hoe belangrijk sport voor mij is. Op school had ik namelijk een broertje dood aan gym en als het even kon drukte ik mijn neus, al dan niet handig gebruik makend van mijn astma. Maar ja, team- en balsporten passen helemaal niet bij mij. Net zo min als atletiek of turnen, voor dat laatste mis ik de motoriek. Ik ben liever op mezelf en niet afhankelijk van of verantwoordelijk voor anderen. Lekker sporten op mijn manier en wanneer ik het waar maar wil. Met klimmen is een maatje om te zekeren weliswaar handig, het zijn toch sporten waar alles echt van jezelf moet komen.
Wat mij erg aanspreekt in mountainbiken en klimmen is dat je echt met je hele lijf bezig bent. Het is fysiek, waarbij je veel spiergroepen gebruikt. Het is technisch, je moet goed kijken hoe je de routes en obstakels met jouw kennis en kunde kunt nemen. En het is mentaal. Zit het niet goed in je hoofd, dan kun je de route niet goed nemen en is de kans dat je op de grond ligt vrij groot. Het zijn ook zogenaamde risicosporten, dat spreekt het wilskrachtig jongetje in mij wel aan.
Vooral zijn het ook sporten waar het niet per se gaat om het winnen, om de beste te zijn, al zijn er natuurlijk wel wedstrijden in. De uitdaging zit voor mij in het steeds beter worden. In het perfectioneren van mijn techniek, mooiere jumps maken, lekkerder door de bochten gaan of routes te nemen die ik eerder niet durfde te nemen. Ik wil steeds mijn grenzen verleggen, zonder dat ik mij ergens op een ranglijst hoef te zien. Het betekent niet dat ik niet prestatiegericht ben, integendeel zelfs, ik ben alleen niet zo geïnteresseerd in de competitie met anderen.
En daar viel voor mij het kwartje in de boulderhal. De sfeer is, zoals ik al eigenlijk al kende uit de tijd dat ik geregeld klom, relaxed. Net als bij de skatebaan en bij de een fietsevenement als Where The Streets Have No Name. Iedereen is bezig op zijn of haar niveau en vindt het leuk om te kijken naar hoe anderen het doen en daarvan te leren. Of juist anderen te helpen beter te worden. Inspiratie opdoen en weer doorgeven, elkaar motiveren.
En dat is precies ook hoe ik graag met fotografie omga. Fotografie is voor mij fysiek, mentaal en technisch. En steeds wil ik mijn grenzen verleggen, inhoudelijk en technisch, door nieuwe dingen uit te proberen en mezelf proberen te verbeteren. Dat alles op mijn eigen tempo en manier en zo ontspannen mogelijk. Niet de ander dwars zitten, maar juist de kansen gunnen. En hopelijk inspireer ik weer anderen, zoals ik mij laat inspireren. Sporten is voor mij een belangrijke uitlaatklep en het moet voor mij bovenal voldoening geven, voor fotografie geldt hetzelfde.