Een van de belangrijkste fotowedstrijden, zo niet de belangrijkste, is de World Press Photo. Waar je bij de Zilveren Camera nog wel eens kunt voorspellen welke foto gaat winnen, is het bij de World Press Photo meer een verrassing. En dat leidt wel eens tot discussies. De winnende foto van dit jaar is zeker weer verrassend. Het is wel een foto die de prijs eer aan doet. Een sterk, verhalend beeld. Dat is wel eens anders geweest. Sowieso zijn er dit jaar sterke winnaars en is de uitkomst verrassend.
Opvallend is het aantal Nederlandse winnaars. Bij de portretseries zijn alle foto’s afkomstig van Nederlandse fotografen. Stuk voor stuk goede series. Al vraag ik mezelf nog wel af in hoeverre je bij de serie van Willeke Duijvekam kunt spreken van een portret. Het had heel goed in een andere categorie gepast. Bekend is de serie van Annie van Gemert, goed dat zij hier de tweede prijs wint. De serie van Roderik Henderson is bijzonder. Een origineel onderwerp ook. Met zulke goede portretseries ga ik me wel afvragen waarom ze niet bij de Zilveren Camera hebben gewonnen, of zijn ze gewoon niet ingestuurd. Dat is dan een groot gemis.
Ook bij de enkelbeelden duiken er weer Nederlandse namen op. Pieter ten Hoopen kun je bijna een Zweed noemen en is wel vaker bij grote wedstrijden in de prijzen gevallen. Hij won de tweede prijs met een portret van Katie uit Hungry Horse. Met de serie over die plaats, verdiende Ten Hoopen daarnaast een eervolle vermelding bij de series Dagelijks Leven. Een erg mooie serie vind ik het, het was eerder te zien bij Fotofestival Naarden. Robin Utrecht kreeg een eervolle vermelding bij hard nieuws met zijn Koninginnedagfoto. Toch nog een beloning voor zijn sterk beeld. Pim Ras had al tegen mij gezegd dat Robin meer kans maakte bij World Press Photo en daar heeft hij gelijk in gekregen. Een andere foto die we kennen van de Zilveren Camera is van Kees van de Veen. Hij kreeg de derde prijs bij Kunst en Cultuur enkel.
De Nederlandse winnaars passen naadloos bij alle andere series. Er is eigenlijk niet echt een foto of serie te vinden die niet past, of waarover je verbaasd kunt zijn dat die een prijs gewonnen heeft. Zelfs al is het onderwerp de foto hard en niet prettig, de meeste foto’s zijn uit fotografisch oogpunt wel aantrekkelijk om naar te kijken. Er is goed gelet op de schoonheid van het beeld lijkt wel.
Veel mooie verhalen ook. Neem de winnende World Press Photo, gemaakt door Pietro Masturzo, zelf. Het is geen foto die gelijk alles vertelt, maar wel een foto waar je je in wilt verdiepen. En als je weet dat de foto in Teheran gemaakt is, dan krijg je nog meer verhalen. De voorzitter van de jury zei dan ook dat het een foto is van een klein verhaal in een groter verhaal. Het lijkt ook wel een beetje op een politiek statement, de stem van het volk wordt niet gehoord, hoe hard men ook schreeuwt. Of het icoon gat worden, zal de toekomst uitwijzen. De voorzitter vraagt zich af of foto’s sowieso iconische waarde hebben.
Mooie kleine verhalen vind je ook bij sport. De serie over de World Master Games in Sydney van Graig Golding, winnaar tweede prijs Sport Actie series, vind ik werkelijk top. Goed gefotografeerd, de passie en fanatisme van de oudere sporters komt erg mooi naar voren. Sportfotografie, zoals we niet vaak tegenkomen. Ook mooi om naar te kijken is de serie die Elizabeth Kreutz maakte van Lance Armstrong. Ik krijg nog meer waardering voor de wielrenner.
Buitengewoon heftig is de steniging in Somalië. Slechts vier foto’s, mijn maag draaide om. Hoofdschuddend bekeek ik de beelden, mezelf afvragend hoe mensen dit kunnen doen. Een goede serie hoeft niet groot te zijn. En zo zijn er nog veel meer verhalen die interessant, ontroerend, heftig of bizar zijn. Om er nog een te noemen: het slachthuis van Tommaso Ausili.
Tijdens het bekijken van de foto’s viel mij wel op dat ik aardig wat foto’s al kende. Zoals de tweede prijs bij Mensen in het Nieuws, de foto van de soldaat met de roze onderbroek. Over de foto van Julie Jacobson, die de dodelijk gewonde soldaat Joshua Bernard fotografeerde en daar nu de derde prijs enkelbeeld Hard Nieuws heeft gewonnen, is nog veel discussie geweest.
Een hele goede selectie foto’s dus. Goed dat de jury deze foto’s heeft bekroond, zodat de verhalen die ze vertellen verder de wereld over kunnen. Bij veel foto’s proef ik de betrokkenheid van de fotograaf. Het zal Stephen Mayes denk ik goed doen om dit soort persoonlijke foto’s te zien, iets waar hij vorig jaar nog voor pleitte. Ik ben blij om veel echte fotografie te zien, met een goede mix tussen zwart-wit en kleur. Er zijn jaren geweest dat de winnende foto’s minder inspirerend waren. De jury heeft de lat voor volgend jaar heel hoog gelegd. Complimenten voor de jury en de fotografen!
