Een jaar het studententeam van het Human Power Team Delft en Amsterdam volgen, dat leek me een interessant fotoproject. Gewoon, één jaar. Nu ga ik alweer voor de vijfde keer naar de Verenigde Staten om de verrichtingen van de studenten van de TU Delft en de VU Amsterdam te fotograferen. Nog steeds vind ik het interessant en vooral ook heel erg leuk.
Voor wie het nog niet weet, sinds 2011 doet het Human Power Team Delft en Amsterdam mee aan de recordraces in de woestijn van Nevada. Daar proberen ze op pure menskracht zo hard mogelijk te gaan op de fiets. Vanaf 2012, het tweede jaar van het team dus, ga ik met ze mee. In 2013 wisten de studenten met Sebastiaan Bowier als rijder het wereldrecord te rijden met bijna 134 km/h. Vorig jaar pakte de Canadees het record af, Todd Reichtert haalde 139,46 km/h. Waanzinnig!
Dat is precies een van de redenen dat ik nu opnieuw met het team meega. Gedreven mensen zo snel zien rijden op enkel en alleen menskracht is iets fantastisch. Het geeft me altijd weer energie en laat zien wat er allemaal mogelijk is als je maar de kansen ziet. De oplossingen die bedacht worden, de motivatie van alle rijders en teamleden, het is allemaal even interessant. Ondertussen is het ook wel een beetje ‘mijn’ wereld geworden. Ieder jaar zie ik weer bekenden, het is bijna familie. Het mooie van de races is dat iedereen elkaar een record gunt, er wordt open gepraat over de ontwikkelingen. Alles om maar zo hard mogelijk te gaan en te laten zien dat je meer kunt met fietsen dan je wellicht zou denken.
Een ander belangrijke reden om weer de studenten te volgen zijn de studenten zelf. Ieder jaar is er weer een nieuw team. Jongens en meisjes die onbevangen een bijzonder traject ingaan en een droom hebben: het wereldrecord in handen krijgen. Ieder jaar zie ik de studenten dezelfde fouten maken, hard op hun bek gaan en weer opstaan. En vooral zie ik ze ieder jaar groeien. Tijdens het jaar, waar de meesten een jaar studie voor opgeven, leren ze veel. Niet alleen op hun vakgebied, maar juist vooral daarbuiten. Hoe het is om als team te werken, hoe het is om onder druk te moeten werken en hoe het is om echt iets te maken. Hoe mooi is het om van dichtbij mee te maken hoe de ingenieurs en bewegenwetenschappers van de toekomst samen werken en deel te mogen zijn van de ervaring van hun leven? Als oude vent zou ik bijna zeggen dat de jonge mensen mij ook jong houden.
Fotografisch gezien is het wel steeds een uitdaging om weer originele beelden te maken. Na vijf jaar ben ik aardig ervaren en is het zoeken naar nieuwe insteken. Anderzijds, ik hoef me ook niet echt meer zenuwachtig te maken. Ik weet wat ik mee moet nemen en wat ik kan verwachten. Hoe het echt gaat verlopen, blijft natuurlijk spannend. Hoe dan ook, ik kom eigenlijk altijd wel weer met mooie foto’s thuis, die vaak op bijzondere manieren worden gebruikt. Het maakt mij trots om de foto’s terug te zien in diverse publicaties. Trots omdat ik ze gemaakt heb, maar vooral trots omdat ik weet wat voor bijzondere ervaring het is geweest voor het team én voor mij. Ieder jaar weer!
En voor degene die willen weten wat ik zoal meeneem, dit is mijn uitrusting dit jaar:
Canon Eos-1D Mark IV
Canon Eos 5D Mark III
Canon Eos 5D Mark II (remote camera)
GoPro
70-200 mm f/2.8
2x converter
2x 17-40 mm f/4
40mm f/2.8
580 EX flitser
Gitmo statief
