Het was druk gisteravond in de Beurs van Berlage in Amsterdam bij de lezing van Vincent Laforet. De man die een succesvolle carrière in de fotojournalistiek inruilde voor een nog succesvollere carrière als filmmaker. In ieder geval financieel gezien. Laforet begon zijn presentatie met zijn fotografie. Dat is een groot plezier om naar te kijken. Hij houdt van op hoogte fotograferen en liet daar fraaie staaltjes van zien. Prachtig hoe hij vertelde over de foto’s die hij maakt van de arend op de Chrysler Building, of hoe hij hoog op het Empire State Building zonder enige vorm van zekering in de zendmast vast kwam te zitten. De foto’s zijn spectaculair. Indrukwekkend was zijn verhaal over Katrina, waar hij als een van de eerste fotografen was. Ook hier wist hij weer een helikopter te regelen voor de meest ingrijpende foto’s. Laforet vertelde ook hoe hij een uitgeputte man zag die smeekte om water. Ze gooiden water naar beneden, maar de flessen klapten uiteraard kapot op het asfalt. Landen was geen optie, het zou ook te gevaarlijk zijn. Bovendien zei hij dat je misschien wel één persoon kunt helpen door te stoppen met fotograferen en iemand te redden, maar dat fotograferen meer levens kan redden. Om dat te illustreren liet hij een foto zien waarop mensen op de vrachtbanden op het vliegveld in New Orleans lagen. Volledig hulpeloos. Door die foto op de voorpagina van de New York Times te zetten, kwam er veel meer hulp. De gebeurtenis heeft een diepe indruk gemaakt op Laforet, zo blijkt aan zijn stem.

Met Amerikaans gevoel vertelt hij vervolgens over zijn carrière in de film. Hij zag per toeval de toen nieuwe EOS 5D Mark II en besloot zomaar even te gaan filmen. Het weekendje kostte hem $5000. Het is moeilijk te geloven dat hij niet langer al met het plan rondliep. Maar goed, het verhaal is wel mooi zo. De film, Reverie, is het breekpunt in zijn carrière. Laforet verlaat de journalistiek en gaat filmen. Na de pauze laat hij diverse producties zien. Mooi gemaakt allemaal, maar toch gaat er iets wringen. Ze missen de ziel die wel in zijn foto’s zit. Een mooi beeld maakt nog geen goed verhaal. Laforet heeft dat notabene zelf gezegd in een gesprek met de pers voorafgaand aan de lezing, zoals te lezen is op de site van Pf.

Het is best ironisch dat Laforet eigenlijk zelf het beste bewijs is van zijn stelling. Hij was een erg goede fotojournalist, nu is hij een matig filmer. Jammer eigenlijk. Het neemt niet weg dat de avond erg geslaagd en inspirerend was. Veel positieve energie en de boodschap dat je het gewoon moet doen, slaat aan.