Op een enkele uitzondering na, is een fotograaf tegenwoordig ook een ondernemer. Dat heeft voordelen als je een ouder bent, zeker van een zorginstensief kind zoals mijn oudste zoon. Ik kan namelijk makkelijker mijn tijd indelen en opdrachten rond de afspraken voor mijn zoon als hij weer eens ergens voor controle moet zijn of er wat besproken moet worden op de dagbesteding. Soms ben ik niet bij zo’n afspraak, soms laat ik een opdracht schieten. Die vrijheid heb en neem ik en daardoor kan ik goed voor mijn zoon zorgen. Het neemt niet weg dat het zorgen voor mijn zoon en mijn ondernemerschap elkaar wel eens in de weg zitten.
Zoals iedere ouder zal herkennen worden kinderen zo nu en dan ziek en moet er geschoven worden met werktijden en dergelijke. Het lastige bij mijn zoon, en andere kinderen die veel zorg nodig hebben, is dat zo’n periode vaak kan komen, lang kan duren en nogal intensief kan zijn. Zo leek de recente ziekenhuisopname van mijn zoon, het zou een paar dagen duren. Goed te combineren dacht ik, een week wat minder werken en dan weer volop aan de slag. Helaas duurt de opname nu al ruim drie weken. Dat hakt er in. Persoonlijk, maar ook als ondernemer.
Mijn opdrachten kan ik prima plannen en uitvoeren in deze periode, daar zit niet het probleem. Het is zelfs heerlijk om te fotograferen en te schrijven, dan ben ik met wat anders bezig dan met zorgen maken. Ook nu heb ik wel iets laten schieten, maar dat hoort bij het eigen baas zijn. Wat ik veel lastiger vind, is dat ik nauwelijks aan ondernemen toe kom omdat ik vanzelfsprekend veel tijd in het ziekenhuis ben bij mijn zoon. Ondernemen is namelijk veel meer dan wachten op een opdracht en die uitvoeren. Je moet actief op zoek gaan naar nieuwe mogelijkheden, nieuwe projecten en verhalen bedenken en relaties onderhouden.
Juist daar was ik me meer bezig gaan houden. Tijdens het Winter Cycling Congress maakte ik nieuwe contacten en kreeg ik allerlei ideeën, ik was net begonnen met het opzetten van workshops als De Fietsende Fotograaf, legde contacten om het project over raadswerk te kunnen financieren, begon met een samenwerking met PhotoQ en zo had ik nog veel meer plannen liggen. Dat is allemaal even op een lager pitje komen te staan. Heel logisch gezien de hectische tijd en ik neem het mezelf ook zeker niet kwalijk, frustrerend is het wel.
Het frustreert vooral dat alles weer op de langere baan geschoven wordt, juist op het moment dat ik wil doorpakken. Moet doorpakken ook, want als je niet actief onderneemt drogen de inspiratie en inkomsten op. Natuurlijk pak ik alles weer op als mijn zoon weer thuis is en alles weer in rustiger vaarwater is. En ik zou het ook niet zo erg vinden als ik wist dat ik dan weer langere tijd echt kan ondernemen. Alleen heb ik nu wel geleerd dat ik met mijn zoon nooit zal weten hoe lang zo’n periode gaat duren.
Ik weet honderd procent zeker dat ik gewoon doorga met wat ik nu doe. Het zou alleen zo fijn zijn als ik beter wist hoe ik de balans kan vinden tussen het zorgen voor mijn zwaar gehandicapte zoon en het ondernemen. Want allebei wil ik zo goed mogelijk doen. Mijn zoon verdient de allerbeste zorg en alle liefde die ik kan bieden. Tegelijk wil ik mezelf ook blijven ontplooien als fotograaf en schrijver. Dat is mijn inkomen, maar vooral levert dat mij de energie om vader, partner én verhalenverteller te zijn.
