Bij een ongeval is naast de hulpdiensten een fotograaf langzamerhand standaard aanwezig. De foto’s van de ongelukken worden via zogenaamde 112-sites en lokale media verspreid. Een doorn in het oog van de Winterswijkse Wilma Mokkink. Ze stoort zich met name dat de foto’s soms al online staan voordat de nabestaanden zijn ingelicht. Daarom is ze een petitie gestart om te voorkomen dat foto’s van dodelijke ongevallen nog op de regionale nieuwssites worden geplaatst.
Mokking wil opkomen voor de nabestaanden die door de foto’s steeds worden geconfronteerd met het ongeval, vertelt ze tegen Omroep Gelderland. De petitie eindigt dan ook met “Waarom moeten deze nieuwsberichten voorzien zijn van foto’s. Het leed is al groot genoeg voor de nabestaanden.” Daar is zeker wat voor te zeggen. Hoewel het recht op vrije nieuwsgaring een groot goed is, is het ook de vraag in hoeverre het belangrijk is dat de foto’s getoond worden. De meeste 112-fotografen hebben gelukkig het fatsoen om de slachtoffers niet herkenbaar in beeld te brengen. Desalniettemin is het zien van het plaats delict voor de slachtoffers al confronterend genoeg.
Daarentegen is het wel gewoon nieuws, dus het is goed recht om de foto’s te maken en te publiceren. De foto kan ook inzicht geven hoe het ongeval heeft plaatsgevonden en in die zin heeft het zeker waarde. Alleen is de afweging wat belangrijker is, het tonen van het ongeval of het leed van de nabestaanden. Zeker als het gaat om een online publicatie. De krant eindigt tenslotte in de oud-papierbak, maar online blijft de foto staan en dat is pijnlijk voor de nabestaanden.
Het publiceren van de foto’s lijkt mij een stap te ver. Het is ook niet te voorkomen. Zoals fotojournalist en bestuurslid van de NVF Eric Brinkhorst ook zegt blijft er een markt voor de foto’s en zullen ze verspreid blijven worden. Een sterkere handhaving op de politieperskaart, zoals Brinkhorst bepleit, lijkt mij geen oplossing voor het probleem. Het zorgt alleen dat er misschien minder fotografen voorbij het lint komen. Achter de afzetting staat iedereen, al dan niet met enig ethisch besef, te fotograferen.
Media en de fotografen moeten voorzichtig om moeten gaan met het publiceren en steeds afvragen waarom het per se nodig is om de foto’s te plaatsen en zo ja welke. Wachten met publiceren tot nabestaanden zijn ingelicht is het minste. Wellicht moeten de foto’s na een bepaalde periode ook weer offline gehaald worden, zodat de nabestaanden niet geconfronteerd blijven worden met de foto’s van ongeval. Zeker als het gaat om een dodelijk ongeval, waarbij de nieuwswaarde niet van (inter)nationaal belang is. Het is een lastige afweging, maar wel goed om over na te denken.