Pelan pelan

Gretig, zo kun je mij vaak wel omschrijven. Als ik ergens in geïnteresseerd ben of iets wil, dan wil ik ook alles weten en wel nú. Soms is dat positief, soms niet. Bij de masterclass Noorderlicht, die ik nu volg, werd me dat nog eens duidelijk. Ik wil teveel doen, het beter doen dan de rest en dat alles veel te snel. Het mag wel wat rustiger. Het moet ook rustiger. Dan blijft het voor mij ook langer leuk. Want door als een spons alles op te zuigen, ben ik snel verzadigd en moe. Ik merk het ook aan mijn blog en de komst van social media. Heerlijk vind ik dat laatste, maar het overvoert me ook met informatie. Meer dan ik eigenlijk kan verwerken, maar ik wil wel alles lezen en weten. Het gaat maar door en dan is ineens de emmer vol. De twijfel slaat toe. Waarom zou ik het nog doen als anderen beter en/of eerder zijn? Dat geldt niet alleen voor mijn blog, ook voor mijn fotografie.

Het is niet nieuw voor mij. Als kind wist ik meer van auto’s dan volwassenen, ik adviseerde mensen welke auto ze moesten komen. De snotjongen. Op de middelbare school las ik wetenschappelijke tijdschriften over biologie, met name dan herpetologie, en wist ik samen met een klasgenoot meermaals mijn biologiedocent te verbeteren. Niet om hem te pesten, maar omdat ik gewoon alles wilde weten. Het grote nadeel is, dat ik na een tijd mijn interesse kan gaan verliezen. Dat is gebeurd met auto’s bijvoorbeeld. Met fotografie gelukkig nog niet en dat wil ik graag zo houden. Het is een materie die mij heel erg goed ligt, waar ik echt blij van word. Alleen dan moet mijn tempo omlaag. Zodat ik niet verzadigd word, maar nieuwsgierig blijf. En waardoor mijn fotografie vooruit gaat. Pelan pelan dus. Als een echte indo.