Op de foto

Ongeveer een maand geleden werd ik door een journalist van Intermediair geïnterviewd. Aanleiding was een blog dat ik had geschreven over het tijdelijk in loondienst gaan. Aan het einde vroeg de journalist mij of ik bezwaar had om op de foto te gaan. Veel fotografen zijn daar paradoxaal genoeg niet zo happig op, ik heb er in principe geen bezwaar tegen. Mits ze een goede fotograaf sturen. En zo stond ik een paar weken geleden eens voor in plaats van achter de camera.

Het is niet de eerste keer dat ik gefotografeerd word, wel de eerste keer dat het zo officieel is. Dus ging ik nadenken wat ik aan moest trekken die dag en liet toch maar even mijn bril herstellen zodat die wat rechter op mijn neus zat. Zowaar een beetje spannend zo’n foto. Een beetje maar, want een foto is maar een foto. Bovendien had ik al even de fotograaf opgezocht op internet en ik zag dat het wel goed zou komen. Het maakte ook nieuwsgierig, want Barend van Herpe maakt totaal andere portretten dan ik maak.

Het was interessant om te zien hoe Barend, samen met zijn partner Annemarie van der Heijden, werkt. Ik had geen idee hoe ik gefotografeerd zou worden, wel dat de kans groot was dat het geen ‘gewoon’ portret zou worden. Dat klopte, want als eerste werd een flitsparaplu omgebouwd tot een gewone paraplu. Wel met een kleine flitser erin weggestopt. Met behulp van wat gaffertape, hoe anders?

Uiteindelijk hebben we op drie verschillende plaatsen bij mij in de buurt de foto’s gemaakt. Steeds ervan uitgaand dat die lokatie wel goed was, maar dan bleek het toch niet helemaal te zijn wat hij in gedachte had. En ik maar geduldig voor de camera staan. Gek om te ervaren hoe je jezelf toch een houding moet geven. Opvallend vond ik dat er eigenlijk maar weinig foto’s gemaakt werden, niet van dat snelle geklik, maar rustig kijkend en wachtend en na een paar foto’s weten dat dat genoeg is. Dat is een goed leermoment voor mij. Het is ook goed te zien hoe een fotograaf het idee in zijn hoofd probeert om te zetten naar een echt beeld.

Ik was uiteraard wel benieuwd wat nu ongeveer de bedoeling was. Enig idee wat er op de foto zou staan had ik wel, maar kon de nieuwsgierigheid niet bedwingen om af en toe even op het schermpje mee te kijken of dat klopte. Zonder me echt met de foto te bemoeien, tenslotte was ik nu eens niet de fotograaf. Welke foto er gekozen is en hoe het resultaat na bewerking is, heb ik pas gezien na de publicatie. Toch ook wel een beetje een spannend moment.

Het is grappig om mezelf zo op de foto te zien, ook een soort onwerkelijkheid. Ik heb me vaak afgevraagd waarom iemand zo gefotografeerd wordt en hoe dat aangepakt wordt. Nu weet ik het. Voor mij was het ook leerzaam om te zien hoe goed het werkt als een fotograaf rustig is. En hoe handig het kan zijn om een tweede paar ogen te hebben, die andere dingen zien dan de fotograaf. Het zijn de details die het vaak doen. Maar bovenal vond ik het nuttig om weer eens gefotografeerd te worden, anders dan gewoon voor de lol. Je ervaart hoe het voelt om aan de andere kant te staan. Daar word je niet dommer van.

Overigens blijf ik liever freelancer dan dat ik weer in loondienst ga.