Komt een fotograaf bij een interview

Waarom een krant zowel een fotograaf als een journalist naar een interview stuurt, vraagt Paul Clappers zich af bij de Nieuwe Reporter. Dat moet toch efficiënter kunnen volgens hem. Als de journalist ook de foto maakt, is de krant goedkoper uit. Niet onbelangrijk in een tijd waar kranten het erg moeilijk hebben. Reacties blijven uiteraard niet uit. Fotografie is een vak, je vraagt een kapper ook niet om even het gebit na te kijken. De voorspelbare opmerkingen van in verdediging springende fotografen. Fotografen ook die het fotograferen heel technisch benaderen, als een ambacht. Het ambacht is echter maar één deel van het antwoord.

Natuurlijk is fotografie een technisch beroep. Een goede fotograaf weet wat licht doet, wat een sluitertijd en diafragma voor effect kan hebben, wanneer hij welk objectief moet gebruiken etcetera. Dat zijn de technische kanten en heel vaak wordt dat als het belangrijkste argument gezien. Clappers vindt dat zelf ook: “En zonder de fotograaf te kort te willen doen, het is immers een mooie foto, die had de journalist ook wel kunnen maken. Of andersom.” Daar heeft hij deels gelijk in. De fototechniek is te leren en met de moderne camera’s is het makkelijker dan ooit. Bovendien kan een fotograaf ook leren schrijven, ook dat wordt dankzij spellingscontrole wat makkelijker. Zelfs een dyslectische fotograaf moet in staat zijn nog een aardige tekst zonder al teveel taalfouten te produceren.

Maar een tekst zonder taalfouten of een foto zonder technische fouten is nog geen goede tekst of foto. De kracht van een goede schrijver en fotograaf is niet dat die de techniek zo perfect beheerst, maar weet hoe de techniek ingezet kan worden om een verhaal te maken. Dat doen zowel fotograaf als schrijver en daarom is het waardevol om zowel een fotograaf als journalist naar een interview te sturen.

Clappers verbaast zich erover dat fotograaf en journalist dezelfde vragen stelden. Voor een deel stelt een goede fotograaf vragen om de geportretteerde op het gemak te stellen. Maar vooral zal die de vragen stellen om te weten waarom die foto gemaakt moet worden, wat het onderwerp van de foto is en zo zijn verhaal te kunnen maken. Zoals ook een journalist vragen stelt om het verhaal te maken. De een doet het in beeld, de ander in tekst. Dezelfde vragen, een andere uitkomst. Zoals twee journalisten ook twee verschillende verhalen kunnen maken van dezelfde gebeurtenis of interview.

Zou de journalist ook de foto maken, dan zou de foto alleen dat laten zien wat al in het artikel staat. Het bekende, en helaas steeds vaker gebruikelijke, plaatje bij het praatje. Het is slechts weinigen gegund om zowel in beeld als in tekst een goed verhaal te maken, laat staan dat ze elkaar aanvullen. Twee mensen, twee interpretaties. Dat maakt het interessant, dat is de meerwaarde om zowel een journalist én fotograaf te sturen.

Een goede krant waardeert de meerwaarde die tekst en foto op elkaar hebben en betaalt voor beiden. Ook als een journalist een foto maakt (of een fotograaf een tekst schrijft) zal die krant voor allebei de verhalen betalen. Want dat is wat er gemaakt is: twee verhalen. De kostenbesparing zal dan ook niet zo groot zijn als Clappers wellicht denkt. Tenzij we inderdaad vervallen tot het plaatje bij het praatje. Maar waarom zullen we dan nog een foto bij de tekst zetten?