Vandaag zijn de genomineerden bij World Press Photo bekend gemaakt. Pas op 12 april wordt bekend wie welke prijs in de wacht heeft gesleept. Het is voor het eerst dat de organisatie van de meest bekende prijs voor fotojournalistiek dat doet. Het doel is eenvoudig: aandacht en dat is een goede zet.
An unidentified young boy, who was carried out of the last ISIS-controlled area in the Old City by a man suspected of being a militant, is cared for by Iraqi Special Forces soldiers.
© Ivor Prickett, for The New York Times
Door pas later de winnaars bekend te maken wil World Press Photo langer de aandacht vasthouden. Voorheen werden de winnaars vrijwel direct na het juryberaad bekend gemaakt en sprong de pers massaal op de hoofdwinnaar. Dat levert vooral kortstondige aandacht op. Nu denkt Lars Boering, managing director bij World Press Photo, graag groot. De bekendmaking van de winnaars moet een groot evenement worden, zoals bij de Oscars. In 2020 hoopt Boering dat World Press Photo een contract heeft met een televisiestation voor de live uitzending. Daar is een systeem met nominaties voor nodig. Met als gewenst resultaat meer en langer de aandacht.
Die aandacht is dan niet zozeer voor de organisatie bedoeld. Het gaat vooral om meer aandacht voor fotojournalistiek. Want voorgaande jaren ging de aandacht vooral naar de winnaar van de hoofdprijs en werden de winnaars in de verschillende categorieën vaak vergeten. Ten onrechte, want het werk is zo divers dat het niet te vergelijken is en de verhalen zijn allemaal even belangrijk. Door met nominaties te werken worden de foto’s en in de categorieën meer gelijkgesteld.
People are thrown into the air as a car plows into a group of protesters demonstrating against the Unite the Right rally in Charlottesville in Virginia, USA.
© Ryan M. Kelly, The Daily Progress
Moeilijke keuze
Bij het zien van de nominaties kom je even in de stoel van de jury. Welke foto of serie moet winnen in welke categorie? Dat is geen makkelijke keuze. Zeker niet voor de genomineerden voor de hoofdprijs. Het wordt hoe dan ook geen vrolijk beeld, ellende domineert. Stuk voor stuk zijn het foto’s van grote gebeurtenissen in 2017, van journalistieke importantie dus. Maar welk onderwerp moet de meeste aandacht krijgen? Is de ellende die Boko Haram veroorzaakt erger dan de slepende oorlog tegen ISIS? En als het om de slag bij Mosul gaat, welke van de twee foto’s van Ivor Prickett is dan sterker? Ineens moet je dus zelf nadenken wat de boodschap is die jij zou willen meegeven.
Categorieën
Het is interessant om na te denken welke foto of serie je op de eerste plaats zou zetten. Wat zijn de criteria die je aan je zelf stelt en waardoor laat je je beïnvloeden. In tegenstelling tot de echte jury weet je zeker nu wie de foto gemaakt heeft. Zo zijn er drie Nederlanders genomineerd: Jasper Doest met een bijzondere serie over Japanse makaken, Kadir van Lohuizen met zijn indrukwekkende project Wasteland en Carla Kogelman met een onderwerp waarmee ze in 2014 ook al in de prijzen viel bij World Press Photo. Geeft dat de series een voorsprong voor je in de betreffende categorieën?
Humans are producing more waste than ever before. Differences between waste management systems documented between 2016 and 2017 in Jakarta, Tokyo, Lagos, New York, São Paulo and Amsterdam investigate how societies manage—or mismanage—their waste.
© Kadir van Lohuizen, NOOR Images
Het gaat dan niet om goed of fout, het is wel interessant om naderhand jouw keuzes te vergelijken met die van de jury. Om te zien waar zij naar hebben gekeken. Daar speelt overigens wel een andere dynamiek. Anders dan rustig vanuit de luie stoel alles bekijken, werkt de jury onder tijdsdruk na een al lange tijd van foto’s kijken. Bovendien moeten ze elkaar zien te overtuigen van hun mening. Dat is anders. Een klein tipje van de sluier wordt overigens wel opgelicht. Want volgens de reglementen worden de winnaar van de World Press Photo of the Year gekozen uit de winnaars van de verschillende categorieën.
In recent years, the Japanese macaque, best known as the snow monkey, has become habituated to humans. An increasing macaque population in the countryside means the monkeys raid crops to survive; in cities, macaques are tamed and trained for the entertainment industry.
© Jasper Doest
Zelf moet ik nog nadenken in welke volgorde ik de foto’s zou plaatsen. Mijn eerste gevoel gaat voor de foto van het jongetje in de armen van de reddingswerker, gemaakt door Ivor Prickett. Het is een foto van een nog altijd grote gebeurtenis dat veel in zich heeft. Het laat niet alleen (alweer) zien hoe verschrikkelijk oorlogen zijn en dat de burgers de grootste slachtoffers zijn. De houding en blik van het jongetje tonen een vertrouwen. Geen angst of verdriet, maar juist troost. Als je dan hoort dat de bewuste reddingswerker het jongetje naderhand geadopteerd heeft, dan geeft dat hoop. Binnen alle ellende laat het ook hoop zien. Maar misschien is dat wat naïef of speelt mijn vadergevoel een te grote rol. Genoeg om over na te denken in ieder geval en ik ben benieuwd naar ieders argumenten.