Volgens een onderzoek van hoofdkraan.nl, een platform dat opdrachtgevers en zelfstandigen aan elkaar koppelt, rekent de gemiddelde freelancer in de zakelijke sector gemiddeld €45 per uur en de prijzen komen steeds dichter bij elkaar te liggen. Het onderzoek zorgt voor enig rumoer bij onder andere fotografen, die doorgaans hogere prijzen moeten rekenen om de investeringen terug te verdienen en omdat ze weinig declarabele uren hebben. Staan de prijzen zo onder druk? Rosa Garcia Lopez van de NVF tweet naar aanleiding van het bericht: “Het zou al winst zijn als #ZZP (foto)journalisten per uur zouden worden betaald, € 45,- per uur halen.” Mijn reactie dat ik doorgaans meer reken en betaald krijg, leidt tot een kleine discussie.
Dat fotojournalisten eigenlijk minimaal € 90 per uur betaald zouden moeten krijgen, zoals Garcia Lopez stelt, is goed te verdedigen. Opvallend is daarbij dat ik vorig jaar dat uurtarief ook niet haalde bij de NVJ. Daar ben ik zelf ook schuldig aan, want ik had als ondernemer beter moeten onderhandelen. Doorgaans ligt mijn tarief hoger, ik reken normaliter € 125 per uur* voor het fotograferen. Een supertarief volgens Garcia Lopez waar ik aan vast moet houden. Alleen vraag ik me af of ik dat ook vol kan houden.
Vasthouden aan een in mijn ogen heel reëel tarief heeft echter wel een keerzijde. De meeste offertes die ik schrijf worden afgekeurd op dat tarief. Waardoor mijn omzet lager is dan eigenlijk zou moeten. Met een lager uurtarief kan ik misschien wel meer opdrachten krijgen, maar je moet dan ook aanzienlijk meer uren maken om de omzet te halen. En hoewel ik heel erg graag fotografeer, wil ik ook tijd overhouden voor mijn eigen projecten, mijn hobbies en vooral mijn gezin. Het is een lastige spagaat.
In plaats van per uur kun je beter per dagdeel werken, wordt aangedragen. Het spreekt mij wel aan. Het uurtarief kan dan eventueel wat lager liggen, je hebt uiteindelijk wel meer omzet voor hetzelfde werk. Waar je ook nog eens meer tijd aan kunt besteden omdat je zeker bent dat de uren betaald zijn. Dat werkt een stuk rustiger en zowel de tijd als de rust zorgen voor een betere kwaliteit. Iedereen tevreden lijkt me. Een uur is bovendien zo voorbij en meestal ben ik langer bezig dan dat. Zeker als ik het reizen en afwerken van de foto’s meereken, tijd die men steeds vaker niet wil vergoeden. Met een dagdeelprijs maak je helder dat die tijd ook vergoed is.
Zoals wel duidelijk is, ben ik er nog niet uit. Het bepalen van je tarief blijft lastig. Je wilt jezelf niet de markt uitprijzen en tegelijk ook niet afgescheept worden met een fooi, zoals de € 45 per uur uit het onderzoek. Ergens moet die middenweg toch te vinden zijn?
* Ik kom er maar gewoon voor uit, heb immers niets te verliezen. Als je op prijs wil concurreren, ben je niet echt zeker van je kwaliteit denk ik dan maar.
Dag Bas,
Goed stuk. Wel of niet vasthouden aan een billijke uurprijs waarin je afwerking, reistijd, afdracht premies enzovoort in hebt verdisconteerd is voor vele zelfstandigen een dilemma. Wel of niet concurreren op prijs ook.Fotograaf Serge Ligtenberg is er heel stellig in. Hij tornt niet aan zijn uurtarief (ruim over de € 100,-). Hij werkt uitsluitend voor opdrachtgevers die een langdurige ‘relatie’ met hem aan willen zodat hij kan investeren in kwaliteit. Zijn zelfvertrouwen en geloof in zijn werkwijze straalt af op zijn opdrachtgevers. Als iemand zo overtuigd is van de kwaliteit van zijn werk dan moet hij wel heel erg goed zijn. Zo werkt het en niet anders. Concurreren op prijs is tornen aan je professionaliteit. Als alle zelfstandigen zouden vasthouden aan een billijk tarief dan zou de zelfstandigenmarkt niet zo verrot zijn. Volhouden! En petje af voor alle zelfstandigen die dit doen! Mijn steun heb je!
Hoi Bas,
Vorig jaar presenteerde de NVJ/NVF een onderzoek waar uit bleek dat het gemiddelde tarief (zowel per foto als per uur) was gedaald van € 100 naar € 60. Toen begreep ik waarom veel van mijn offertes worden afgekeurd. De meeste van mijn collega’s gaan blijkbaar mee in de daling van de tarieven.
En veel van die collega’s zijn gewoon prima fotografen. Waarom zou een opdrachtgever mij dan € 100 per uur betalen, terwijl een collega het voor € 60 doet?
Het had inderdaad mooi geweest als iedereen zich aan redelijke tarieven had gehouden, maar de realiteit is anders.
Ik zit nu ook een beetje met een dilemma: als ik tien offertes á €500 zie afketsen, die me voor €400 wel zouden zijn gegund, loop ik een omzet van € 4000 mis.
Dan kan ik heel stoer roepen dat ik vasthoud aan een redelijk tarief, maar zodra ik dat vanaf de bank roep, met een goed boek in mijn hand, weet ik niet of dat wel de meest verstandige houding is..;-)
Als opdrachtgevers die € 400,- betalen bereid zijn om langdurig in je te investeren en je meerdere opdrachten gunnen voor dat tarief dan is dat een oplossing. Toch?
Dat zou kunnen Rosa, maar dat weet je niet van tevoren. Als iemand meerdere offertes aanvraagt, zal je dus sowieso op prijs moeten concurreren. Die relatie kun je pas opbouwen als die eerste opdracht je gegund wordt. Dat maakt het (voor mij) lastig.
@Gerrit: je raakt de kern van mijn twijfels. Ik houd graag vast aan mijn tarieven, omdat ik vind dat mijn werk en ik dat zeker waard zijn. Op de bank zitten is leuk, maar fotograferen nóg leuker ;)
Als je zeker weet dat je een langdurige relatie aangaat (wat is langdurig? een maand, een jaar, tien jaar?) lijkt het me niet zo gek om wat met je tarief te doen, je krijgt er immers zekerheid voor terug. Naar opdrachtgevers met wie ik een langdurige relatie heb, ben ik toeschietelijker. Alleen weet je nooit hoe lang zo’n relatie duurt. Mensen gaan weg, krijgen een andere positie, ontmoeten weer een andere fotograaf enz enz. Heb een tijd opdrachtgevers gehad die geregeld terug kwamen, soms meer dan eens per maand. Die heb ik nu helemaal niet meer. Alleen nog zo nu en dan. Werk nog altijd met evenveel plezier met ze samen en wil dat ook blijven doen. Alleen enige zekerheid ontbreekt en dat is lastig, ook met de tarieven die je hebt afgesproken toen je nog regelmatig met hun samenwerkte.
Een langdurige relatie is een relatie van minstens één jaar (drie jaar zou beter zijn). Door afspraken schriftelijk vast te leggen heb je minder last van wisselingen van de wacht. Lastig zeker, maar niet onmogelijk.
Als ik 350 voor een foto krijg waar ik een half uur over doe en nog een half uur aan selecteer/nabewerk/mail, wat is dan mijn uurtarief?
Ik bedoel, hoe vaak offreer je nu werkelijk per uur? Het hangt toch ook van het type beeld en het beoogde gebruik af?
Uurtarieven of dagdeeltarieven zijn zinvol wanneer je klant een groter aantal foto’s wil die binnen een vastomschreven tijdsduur gemaakt moeten worden. Meestal gaat het om conferenties, openingen en dat soort dingen. bestaat de opdracht uit een foto dan is het wijs de te investeren tijd in te schatten en daarop de prijs van die foto te baseren. Een uurtarief wekt dan verwarrend omdat je dan de klant niet exact een prijs kunt offreren.
De hoogte van het uurtarief is vlgs mij ook een beetje afhankelijk van de klant en diens mogelijkheden. Ik varieer tussen 80 en 125 euro, maar zit wel vaker in de buurt van de ondergrens. Ik ben wel een heel goeie klant waarmee ik jarenlang heb gewerkt kwijt geraakt aan iemand die 35 euro vroeg, maar die klant had door de bezuinigingen veel minder budget en deed dus concessie aan de kwaliteit.
Omlaag gaan met het uurtarief zou ik niet doen want je kan niet meer terug omhoog als de markt weer gaat aantrekken. De tientjesfotografen leggen na verloop van tijd allemaal het loodje of ontwikkelen zich tot echte fotografen met normaal tarief.
Met name in de persfotografie is het aanbod van beeld erg groot. Verleidelijk om je prijzen te verlagen, zodat je meer ‘billable’ uren kan maken en misschien toch rond kan komen. Maar je kunt er dan op wachten tot een ander zijn tarieven nog verder verlaagt.
Ik denk dat je als ondernemer constant kritisch naar je kosten moet kijken. Niet alleen fotografie gerelateerd, maar natuurlijk ook voor je ontwikkeling en levensonderhoud. Die kosten zijn persoonlijk en voor een ieder verschillend. Maar daar moet je je tarieven op baseren… (of je kosten aanpassen/verlagen) Anders kan je je camera beter aan de spreekwoordelijke wilgen hangen.
Waardeer jezelf, waardeer je tijd, waardeer je fotografie, waardeer de branche.
“You can’t win if you play the lowest-price game. You can’t beat free and stay in business” -Rosh Sillars