Al jaren heb ik als motto van mijn weblog: Fotografie, omdat het leuk is. Het was ooit een variant op het ondertussen alweer ter ziele programma Kunst, omdat het moet. Maar het raakt wel de kern van waarom ik fotografeer, omdat ik het leuk vind, niet omdat ik het moet. Nu is leuk op zich een understatement, want eigenlijk draait mijn leven voor een heel groot deel om fotografie. Natuurlijk omdat het voor mijn inkomsten moet zorgen, maar vooral omdat ik me eigenlijk geen leven zonder fotograferen kan voorstellen. Door het interview met Bert Rorije op de website Fotografenondernemen word ik er even weer zelf bewust van.
In het interview analyseert Rorije waarom het momenteel niet zo goed gaat met veel fotografen. Zijn analyse snijdt hout. Hij heeft het met name over reclamefotografie, maar het geldt voor de hele linie van fotografie. De kern is volgens Rorije dat fotografie veel democratischer is geworden: “Je hebt geen goede fotograaf meer nodig om een redelijk beeld te krijgen, dus iedereen die een beetje goede camera heeft en iets van licht af weet, kan in feite goed beeld maken. Dus hebben we er geen respect meer voor, zeker aan opdrachtgeverskant niet.” Dat klinkt heel negatief, maar het legt wel de vinger op de zere plek. En het geeft ook aan waar de oplossing ligt. Het gaat namelijk niet om het mooie plaatje, maar om de visie van de fotograaf. Goede fotografie, zegt Rorije, is individueel en steeds minder inwisselbaar.
Goede fotografie kortom, laat wat zien van de fotograaf. De basis is dat de fotograaf vooral veel plezier in zijn vak heeft. “Je moet het niet doen voor het geld, maar voor de passie en als je dat goed doet dan komt dat geld wel“, zegt Rorije. Ook al gaat het misschien in de praktijk niet zo makkelijk, het klopt wel. Het betekent niet dat je alles maar voor een appel en een ei moet doen. Een bepaalde zakelijkheid is zeker nodig, betoogt ook Rorije.
Fotografen zijn eigenlijk lui geworden door de gouden tijden, toen gewoon flink betaald werd voor een foto. Geld verdienen werd daardoor belangrijker dan het maken van foto’s. Dat moet weer omgedraaid worden. Fotografie moet weer voorop staan, ook bij mij. De laatste tijd ben ik erg bezig geweest met hoe ik geld kan verdienen met fotografie. Terwijl ik me vooral bezig moet houden met hoe ik het verhaal nog beter kan vertellen. Natuurlijk moet er brood op de plank komen, maar als ik foto’s maak zoals ieder ander, waarom zouden ze dan mij kiezen en niet iemand anders die goedkoper is? Mijn opdrachtgevers werken met mij om wie ik ben en om wat ik laat zien.
“Je blijft in de kern een fotograaf, iemand die iets kan wat de meeste mensen niet kunnen, die een bepaalde manier van kijken heeft, die een beetje gek is, die niet helemaal spoort, in de goede zin van het woord, dat ben je en daarmee kun je de andere mensen, die dat niet hebben, die in een sleur zitten, die rationeel zijn, die ’s morgens weten hoe ze ’s avonds eindigen, die iedere avond op de zelfde plek aan tafel zitten, op dezelfde stoel, die mensen kun je een andere wereld laten zien, dat is je lot, daarom ben je zo“, zegt Rorije. Dat ben ik inderdaad en wat ben ik daar blij mee!