Aanvankelijk dacht ik dat de Fotoweek een beetje langs me heen zou gaan. Het publiek dat op de week afkomt is niet echt mijn doelgroep. Op mijn site staat niet voor niets dat ik familiefoto’s en trouwreportages graag aan mijn collega’s overlaat. Ik beleef meer plezier aan journalistieke, documentaire en straatfotografie. Toen ik gebeld werd of ik een popup fotostudio wilde bemannen, moest ik daarom even nadenken. Want wat is het nut voor mij? Ik ben overstag gegaan omdat ik de doelstelling van de Fotoweek geheel onderschrijf: de professionele fotografie promoten. Door mensen kennis te laten maken met professionele fotografie en te laten ervaren dat vakkennis wel degelijk een verschil maakt. Zodoende stond ik twee dagen in het restaurant van Dierenpark Emmen gezinnen te fotograferen.
Hoofdstraat Emmen, 21-09-2013 14:03
De portretten die ik daar maakte zijn totaal anders dan de portretten die ik voor mijn opdrachtgevers maak. Het gaat dit keer niet om een verhalend portret, maar gewoon een gezellige foto waar iedereen blij op staat. Stiekem vond ik het nog leuk ook. Juist omdat iedereen blij op de foto ging. Het verbaasde me hoe gelukkig de geportretteerden waren als ze het resultaat zagen. Meerdere gezinnen en stellen zijn voor het eerst samen vastgelegd en ik had de eer. Zo voelde dat echt.
Het weekend deed mij ook weer terugdenken aan mijn begintijd als fotograaf. Toen maakte ik juist veel familiefoto’s in mijn thuisstudio. Verleerd ben ik het zeker niet, maar besefte ook dat de richting die ik nu gekozen heb in de fotografie mij nog beter ligt. Ik ben meer een beschouwer en minder een regisseur. Zeker als het gaat om kinderen of groepen. Maar het ging goed, erg goed zelfs. Gelukkig maar. In de uitingen van de Fotoweek stond dat uitgegaan wordt van maximaal zes personen op een foto. Al gauw had ik echter een groep van veertien personen. Dat paste nog voor de blauwe achtergrondrol die, hoe breed ook, eigenlijk altijd te smal zijn. Even later kreeg ik het verzoek om 36 mensen tegelijk te fotograferen. Met wat passen en meten ging het net in het mij toebedeelde hoekje. De groep van zestig man, kon ik echt niet meer in één foto krijgen.
De meeste groepen waren kleiner, vier tot vijf mensen zijn wat makkelijker aan te sturen. Iedereen werkte ook geduldig mee. Helaas had ik niet veel tijd om het heel goed aan te pakken en bovendien was de uitrusting beperkt. Zodoende had ik met de lichtopstelling op safe gespeeld, zonder dat het saai werd. Met wat kleine ingrepen kon ik het snel sturen, maar hoefde ik niet per sessie te bedenken wat ik zou gaan doen. Er moest immers doorgewerkt worden: in de twee dagen heb ik 95 familiefoto’s gemaakt.
Dat zijn uiteraard niet de topportretten die je bij de doorgewinterde studiofotograaf tegenkomt, maar ik ben tevreden. Nog belangrijker: de geportretteerden zijn tevreden! De reacties waren altijd positief, eindelijk stonden ze leuk op de foto. Daarmee is mijn doel geslaagd, mensen een blij gevoel geven als ze gefotografeerd zijn. In de hoop dat ze een volgende keer weer bij een vakfotograaf aankloppen. Een collega van mij weliswaar, want ik ben niet van plan het leven op straat in te ruilen voor een studio. Gelukkig zijn er een hoop goede collega’s die daar juist in hun element zijn. Voor mij was het een aangename afwisseling en ik realiseer me weer heel goed dat fotografie een prachtig vak is, of je nu inhoudelijke reportages maakt of gezellige gezinsfoto’s.
