Ruim zeventien jaar bestaat mijn weblog ondertussen, nog langer ben ik al aan het fotograferen. Er is veel veranderd in mijn leven. Persoonlijk en als fotograaf. Dat is niet iets wat ik altijd besef, de dagelijkse dingen denderen gewoon door en dan vergeet je wel eens te reflecteren. Nu het wat onrustiger in mijn hoofd wordt, is het tijd om daar nu wel tijd voor te nemen. Waar sta ik in de fotografie en in hoeverre past wat ik doe nog bij wie ik ben en wat ik wil. Wat wil ik eigenlijk?
Een typische foto van mij: groothoekig, dynamisch en veel te zien. In hoeverre is deze stijl passend bij nu?
Hoewel ik wel eens heb gedacht om de fotografie te verlaten, weet ik nu zeker dat ik fotograaf blijf. Fotografie is een wezenlijk onderdeel van wie ik ben. En zoals ik ben veranderd in de loop der jaren, is mijn fotografie dat ook. Nieuwsgierig naar de natuur begon ik schuchter met natuurfotografie om te ontdekken dat ik daar niet geduldig voor genoeg ben. Ik ben mijn werkelijkheid gaan ontvluchten door met modellen een eigen wereld te maken om te leren dat die wereld voor mij te nep was. En zo rolde ik de straat op en de fotojournalistiek in. Ik kon mijn betrokkenheid met de maatschappij vorm geven, vastleggen wat er gebeurt in de wereld en wellicht die verbeteren met mijn werk.
Fotojournalistiek
Nu raak ik, zeker met mijn vrijer werk, steeds meer in een soort vacuum. Waar ik tot een paar jaar geleden vol gretigheid op allerlei nieuwsgebeurtenissen afging, laat ik ze steeds vaker voor wat ze zijn. Niet zozeer omdat het mij niet meer interesseert. Mijn betrokkenheid is niet afgenomen, de gretigheid om mijn mening te uiten is wel verminderd. Je wordt ouder he? En ik twijfel ook steeds meer in hoeverre de snelle nieuwsfotografie echt bijdraagt aan het maatschappelijk debat.
Met fotojournalistiek kan ik mijn betrokkenheid met de maatschappij vorm geven.
Daar komt ook nog een financieel aspect bij. Want hoewel fotografie voor mij veel meer is dan gewoon een baan die geld oplevert, zorgt het wel voor mijn inkomen. Bij fotojournalistiek is dat geen vetpot en het wordt er niet beter op. Als het niet de lage tarieven zijn die je tegenwoordig krijgt bij een publicatie in een krant, zijn het wel de voorwaarden die steeds slechter worden voor de freelancers. De tijdsinvestering staat niet in verhouding met wat het oplevert. Dat is jammer, want met je neus op het nieuws zitten vind ik nog steeds erg leuk zo merkte ik bij de demonstratie die ik onlangs fotografeerde voor de vakbond.
Het jachtige werken is nog wel leuk en ik geniet dan volop van alle nieuwe technische mogelijkheden die er nu zijn. Maar om dat nu dag in, dag uit te gaan doen is voor mij wel voorbij. Mijn energie moet anders verdeeld worden. Gaandeweg heb ik me dus steeds meer teruggetrokken uit het snelle nieuws. Daarvoor in de plaats houd ik me steeds meer bezig met het dagelijks leven. Meer beschouwend.
Beeldtaal
Daar begint het nu te knagen. Op zich biedt het dagelijks leven genoeg inspiratie. Net als Kors van Bennekom, een van mijn inspiratiebronnen, is mijn familie een dankbare bron voor foto’s. Naar mijn gevoel blijft het teveel steken op het niveau van kiekjes. Niet echt materiaal voor een mooi boek zoals dat bij Van Bennekom wel het geval is. Met fietsen heb ik een mooie niche gevonden, maar sluit de manier waarop ik het fotografeer wel aan bij waar vraag naar is?
Een familiekiekje of stiekem toch meer?
In de loop der jaren heb ik een bepaalde manier van fotograferen ontwikkeld, een stijl zo je wil. In mijn geval is dat veel met groothoek, dynamisch en met veel informatie. Het gebeurt eigenlijk vanzelf. Zelfs als ik denk eens wat anders te proberen, grijp ik toch snel terug op de groothoek voor een foto met veel context. De vraag is of dat nog passend is. Klopt mijn beeldtaal wel met wat ik wil vertellen en de huidige tijd? Neem bijvoorbeeld Vrij Nederland, daar zijn de traditionele fotoreportages goeddeels vervangen door meer conceptueel beeld. Het is niet zo dat ik met iedere modegril mee wil en moet hobbelen, een herkenbare stijl is immers belangrijk. Niet veranderen is de makkelijke weg en kan leiden tot stilstand of zelfs achteruitgang.
Landschap
Door het nadenken over fotografie sta ik weer open voor andere vormen van fotografie, zonder de straat- en reportagefotografie overboord te zetten. Gewoon benieuwd naar wat er nog meer mogelijk is voor mij. Zoals ik pas geleden schreef heb ik bijvoorbeeld de portretfotografie weer herontdekt. Het lijkt me zelfs weer interessant om met modellen te werken. Niet om zoals in het verleden mijn werkelijkheid te ontvluchten, maar om te experimenteren hoe ik een verhaal beter kan sturen.
Zoeken naar wat landschappen kunnen overbrengen.
Hoewel ik altijd landschapsfotografie als die van Awoiska van der Molen of Loek van Vliet heb weten te waarderen, heb ik het nooit overwogen om het zelf serieus te gaan doen. Tot ik ging wandelen over het door mij zo geliefde Veluwezoom. Juist omdat het zo afwijkt van mijn hectische dagelijks leven voel ik me aangetrokken in het landschap om te zien hoe dat gebruikt kan worden om een gevoel over te brengen.
Samenwerken
Misschien blijkt het toch niet bij mij te passen, dan is dat de les. Voor mij is het doel om te groeien. En om te groeien wordt het ook tijd dat ik het niet in mijn eentje wil doen vanuit mijn veilige atelier. Ik heb zin om samen te werken als assistent of sparring partner, door samen tentoonstellingen te bezoeken, door samen aan een verhaal te werken of door het lef te hebben een opdracht buiten mijn comfort zone uit te voeren. Samen naar een hoger plan, ik sta er helemaal voor open.
