De World Human Powered Speed Challenge, zoals de recordpogingen van het ligfietsen officieel heten, is al een tijdje aan de gang. Een bijzonder evenement om mee te maken. Iedere dag is het spannend, hoewel eigenlijk iedere dag hetzelfde gebeurt. Zo langzamerhand heb ik dan ook een tamelijk vast ritme opgebouwd. Niet alleen met fotograferen, ook met de verwerking van de foto’s en andere bezigheden.
Ik heb het geluk dat het Human Power Team Delft en Amsterdam (HPT) de eerste ochtend is gekwalificeerd en daarna altijd heeft mogen rijden. De kwalificaties zijn nodig om te bepalen wie de snelste rijders zijn. Alleen de snelste fietsen mogen namelijk ‘s avonds rijden. Dan zijn de beste omstandigheden: warm asfalt en grote kans dat de wind gaat liggen. ‘s Ochtends is het ook windstil, maar dan is het eigenlijk te koud. De wind mag volgens de reglementen niet meer dan 328 fps (ongeveer 6 km/h) zijn. Je blijft gekwalificeerd als je bij de snelste fietsers hoort en als er geen grote veranderingen aan de fiets zijn gedaan. Dit even als achtergrond.
Het fijne is dus dat ik ‘s ochtends er niet heel vroeg uit hoef. In de ochtend heb ik de tijd om foto’s af te werken van de avond daarvoor. Dat zijn er altijd weer meer dan ik denk. Tussen de bedrijven door loop ik ook rondjes rond het hotel en het ‘Civic center’, een soort buurthuis, waar druk aan de fietsen wordt gesleuteld. Opvallend hoe iedereen open is, teams kunnen rustig elkaars fietsen bekijken en ze lenen elkaar ook spullen als dat nodig is. Een groot contrast met wielrennen. Overdag werk ik ook nog de site van Pf bij. Een week voor de Photokina is er genoeg nieuws dat verwerkt moet worden.
Tegen het eind van de middag wordt het weer inpakken voor de avond. De races zijn rond 17:30 lokale tijd, maar je moet ruim op tijd aanwezig zijn. Iedere dag bepaal ik waar ik ga staan. Veel bewegingsruimte is er niet. Je mag tijdens de pogingen zelf niet naast de baan staan of lopen. Dat zou de fietsers afschrikken, zij moeten zich volledig op de weg concentreren. Tussen de verchillende heats door kun je wel verplaatsen, maar de track is in totaal 8 km lang. Dat is een pittig eindje. Één keer heb ik mee gereden met de chase vehicle, zo kon ik drie plekken pakken: start, onderweg en de catch, de plaats waar de fietsen worden gevangen. Maar doorgaans sta ik dus op een plek. Vooral de catch is een mooie plek. Daar kun je nog net voorbijkomende fietsen fotograferen en de vermoeidheid na het racen zien.
SR305 Battle Mountain, NV (USA), 13-09-2012 18:20
Resultaat van de remote: Sean Costin in de Swift
Bij iedere plek bepaal ik hoe ik de foto’s ga maken. Ik heb twee bodies om mijn schouder, een met een groothoek en een met een tele, plus een camera voor remote bij me. De remote camera kan ik wél dichtbij het parcours zetten. Die beweegt namelijk niet. Terwijl het gewone verkeer voorbijraast test ik de opstelling. Ook de afstand die ik haal met de PocketWizards. Het valt me daarbij op dat de maximale afstand erg verschilt. Soms haal ik een flinke afstand, dan moet ik redelijk dichtbij staan. De woestijn is een gekke plek.
Dan begint het grote wachten. Als er geen fietser voorbij kan komen, dek ik het objectief van de remote af. Er komen namelijk nog wat graveltrucks voorbij, dat is niet fijn voor het glas. De fietsen komen om in drie heats voorbij, in iedere heat een paar fietsen om de paar minuten. Dan is het even druk. Bij het fotograferen moet ik ook rekening houden met de remote. Een goede timing is belangrijk. En daar gaat het wel eens mis. Op een keurig standpunt had ik op een dag keurig steeds een leeg landschap. Mooie foto, maar niet wat ik zoek. Het blijft een beetje een gok. Maar gelukkig gaat het wel vaak goed.
Als de races voorbij zijn, snel terug naar het hotel. Er volgt een briefing, waar de gereden snelheden verteld worden en daarna is het tijd om weer aan het werk te gaan. De foto’s van de drie camera’s worden ingelezen en uitgezocht. Tussendoor een hapje eten, het is dan rond 20:30, en de foto’s afwerken. Gelijk ook de foto’s kopiëren. Ik heb twee harde schijven mee, dus heb gelijk een backup. In de avond werk ik alleen de eerste foto’s af, de grotere hoeveelheid is voor de dag daarna. Er moet namelijk ook een verslag geschreven worden voor Ligfiets.net. Foto’s uploaden kost bijna de meeste tijd. Met gemiddeld 10 kb/s upload schiet het niet op. Bij de McDonalds om de hoek gaat het iets sneller, maar die sluit weer vroeg. Dan maar geduld hebben. De wachttijd gebruik ik, naast het schrijven, om de camera’s schoon te maken, het is best wel stoffig, de accuspanning controleren en zonodig accu’s opladen en alles weer klaar te zetten voor de volgende dag. Nog even vlug foto’s doorsturen naar deze en gene en dan is het rond 01:00 een mooi moment om het bed in te duiken.
