Zeker als het om apparatuur gaat, zijn fotografen doorgaans vrij conservatief. Eerst was digitaal helemaal niets, live view en digitale zoekers iets voor amateurs en toen de camera’s kwamen die ook in HD konden filmen wisten de fotografen ook niet waar dat in godsnaam voor nodig was. Het is dan ook tekenend dat fotografen erg blij zijn met de retrohype die momenteel heerst. Camera’s met draaiknopjes, terwijl een andere interface misschien even wennen is, maar wellicht ook handiger. Niet voor niets werd er gejuicht door een grote groep fotografen toen de Nikon Df uitkwam. Knopjes, een optische zoeker en het mooiste van alles: je kunt er niet mee filmen! Maar laten we wel wezen, eigenlijk is het gewoon een gekke camera voor mensen die liever terugkijken dan vooruit. De vandaag officieel aangekondigde Panasonic GH4 zal voor die fotografen waarschijnlijk een belachelijke camera zijn, terwijl het in mijn ogen juist een mooi stuk gereedschap is voor de moderne fotograaf/fotojournalist.
Fotografie gaat weliswaar nog steeds over stilstaand beeld, bewegend beeld is ondertussen minstens zo belangrijk, zo niet belangrijker, geworden in het huidige mediatijdperk. Fotografie en film gaan naadloos in elkaar over. Er zijn natuurlijk fotografen die uitsluitend stilstaande beelden maken, maar het gros zal al multimediaal werken. Wat is er dan handiger dan een camera te hebben die je voor beide disciplines goed kunt gebruiken? Het is niet voor niets dat een Canon EOS 5D Mark III zo populair is geworden, bij fotograaf én filmmaker. De Panasonic GH4 doet daar nog een stap bovenop. Want het is de eerste betaalbare camera waarmee je met fatsoenlijke kwaliteit op 4K kunt filmen, dat Full HD in rap tempo gaat vervangen. Maar dat niet alleen, het is ook de eerste fotocamera die echt twee gezichten heeft. Je kunt namelijk de interface naar wens veranderen van fotografie naar film. Zodat beide groepen in hun eigen taal met de camera kunnen werken. Het lijkt logisch, maar het is eigenlijk gek dat het nu pas gebeurt.
Tijdens de perspresentatie eerder deze week werd ik steeds enthousiaster over de camera. Vanwege de vooruitgang op het gebied van fotografie – de continue autofocus moet nu minstens zo snel zijn als bij de gemiddelde spiegelreflexcamera, dat was de achilleshiel van de spiegelloze systeemcamera’s bijvoorbeeld – maar nog meer op het gebied van video. Dat terwijl ik mezelf in eerste instantie zie als een maker van stilstaand beeld. Maar mijn ervaring met de Panasonic GH3 is dusdanig dat je met dit soort camera’s veel eerder nieuwe wegen gaat onderzoeken. De moderne apparatuur opent je wereld en dat is goed. Ook al gebruik je misschien video niet beroepsmatig, door er wel mee te spelen verrijk je je eigen beeldtaal. Dat is winst voor de fotografische ontwikkeling. Stilstand is achteruitgang toch?
En voor de zuurpruimen die zich afvragen waarom ze meer moeten betalen voor functies die ze waarschijnlijk toch niet gaan gebruiken: voor de Nikon Df betaal je meer voor minder functies dan de D800. De Panasonic GH4 krijgt overigens een adviesprijs van €1499,95; dat is driehonderd euro meer dan de GH3 bij de introductie.
