Een jaar fotograferen op Hollandse Hoogte

Eigenlijk was ik van plan om deze blog gisteren te schrijven. Want op 10 juni 2013 heb ik het contract getekend bij het fotoagentschap Hollandse Hoogte. Een nieuwe stap in mijn fotografie noemde ik het een jaar geleden en een kans om mijn alledaagse foto’s te kunnen verkopen. Tegelijk ben ik realistisch genoeg om te weten dat ik niet het grootste deel van de omzet via het agentschap zal halen. Bij Novum, waar ik eerst bij aangesloten was, was dat ook niet het geval. Toch kan ik na een jaar niet anders dan tevreden zijn met de stap.


De start was gelijk goed. Al binnen een paar weken was mijn eerste foto verkocht. Geen bijzondere foto overigens, gewoon een bus die op de snelweg rijdt. Even later is het weer raak. Onderweg naar de barbecue van Hollandse Hoogte fiets ik langs het hoofdgebouw van de Shell, maak een paar foto’s met de mooie lucht en de boten op het IJ erbij en even later is de foto verkocht. Voor een paar honderd euro’s zelfs. Dat is een mooie binnenkomer. Het gaat lekker, na een half jaar zit ik al bij de bovenste helft van de lijst met best verkopende fotografen. Met minder foto’s haal ik meer omzet dan bij Novum.

Een groot verschil daarbij is dat Novum voornamelijk aan nieuwsmedia levert, daar zit minder geld. Dat merk ik bij Hollandse Hoogte ook. De omzet komt niet van de kranten, maar van bedrijven. Nog een ander verschil is dat ik voor Novum vooral nieuwsbeelden maakte. Foto’s vaak die maar een korte levensduur hebben. In de tussentijd zet ook Hollandse Hoogte meer in op nieuws, door het contract met de Wegener Persdienst. Daar draai ik ook in mee en die foto’s leveren inderdaad een stuk minder op. Al is het nog altijd gemiddeld meer dan bij Novum. Bovendien word ik nu sowieso betaald als ik een opdracht krijg voor de nieuwsdienst van Hollandse Hoogte, bij Novum was het volledig no-cure no-pay. Wel is het zo dat net als bij Novum vooral mijn eigen gekozen onderwerpen het best verkopen. En daar geldt ook het simpele no-cure no-pay principe zoals voor alle foto’s in de database.

Hoewel ik nu dus weer meer nieuws fotografeer, moet ik het toch vooral hebben van de gewone alledaagse foto’s. Dat is niet echt de meest spraakmakende fotografie, laten we eerlijk zijn. Ik ben geen Robin Utrecht die bijvoorbeeld het koningshuis volgt en daar pakkende en populaire foto’s van maakt. Juist de simpele foto’s werken goed. Een brandweerwagen in de straat is al voldoende voor twee keer verkoop. Bij mij gaat het voornamelijk over mobiliteit en infrastructuur, met fietsen in het bijzonder. Een foto van een fietser in de regen verkoop ik aan een reclamebureau én aan het NRC. De eerste levert een paar honderd euro’s omzet op, de ander een paar tientjes. Voor veel minder gaan mijn foto’s overigens niet weg, een enkeling daargelaten. Voor een foto die ik toch al had gemaakt, zonder deadline, zonder stress.

Het geeft mij weer meer plezier in fotografie. Ik moet niet meer van mezelf, ik mag. Op zoek naar mijn eigen onderwerpen en daar lekker mee aan de gang. Zoals op tweede pinksterdag nog wat hiaten opvullen in mijn verzameling fietsers. Niet op de klok kijken of ik niet te lang bezig ben bij een onderwerp als het bakfietstreffen, of er maar niet heen gaan omdat het te ver reizen is, maar gewoon mijn tijd nemen. Foto’s die ik niet direct verkoop, maar even later wel. Terwijl ik toch bezig ben met het volgen van de Utrechtse raadsleden maak ik aanvullende foto’s. Hollandse Hoogte is natuurlijk, zeker in de huidige vechtmarkt, niet de heilige graal. Het is simpelweg een van de manieren om omzet te genereren met mijn fotografie. En het werkt voor mij.