Geen Poppy van Robert Knoth en Antoinette de Jong of Via Panam van Kadir van Lohuizen, maar Tables of Power 2 van Jacqueline Hassink is de winnaar van de Dutch Doc Awards 2013 geworden. Daarmee laat de jury van de Dutch Doc Awards opnieuw zien dat ze eigenwijs is en anders beslist dan het publiek zou willen. Daarmee roept de Dutch Doc Awards de discussie op wat nu documentaire fotografie is. Zeker na de winnaar van 2012. Was dit nu documentaire fotografie of kunst? En in hoeverre moet je eigenlijk onderscheid maken tussen die twee? Een project kan wellicht beiden in één zijn. Dit jaar is het weliswaar niet de traditioneel documentaire – lees journalistieke – reportage die gewonnen heeft, maar dat het een documentair project is kun je niet ontkennen en daarom heeft de jury een goede winnaar gekozen. Of je nu een ander favoriet hebt of niet.
Als het aan mij had gelegen, was Via Panam of Poppy de winnaar geworden. Het zijn projecten die dicht bij mijn eigen fotografie past, de journalistieke reportage. Desalniettemin snap ik heel goed dat de jury voor Hassink heeft gekozen. “Hier wordt zichtbaar wat je kunt bewerkstelligen als je de tijd neemt, zorgvuldig kijkt en inventariseert,” meldt het juryrapport. De serie laat ook plekken zien waar je normaliter nooit zult komen, maar die wel erg belangrijk zijn voor wat er in de wereld gebeurt. Dat geldt ook allemaal voor de twee favorieten en daarmee wordt eigenlijk gelijk duidelijk dat Tables of Powers 2 minstens zo documentair is. Het zit alleen in een jasje die niet erg gebruikelijk is, althans niet voor de journalistiek geschoolde fotograaf.
Maar net als bijvoorbeeld de portretten die Jan Banning maakte van de Troostmeisjes of de daklozen in het project Down and Out in the South, vertellen de portretten van de directiekamers een heel verhaal. Hier wordt bepaald wat er gebeurt, hier zit de macht. De serie van Hassink zet je aan het denken. Je gaat je afvragen wie er aan de tafel zit, welke beslissingen er zijn genomen, hoe degenen aan de tafel over de wereld denken. Het zijn allemaal slechts vragen, je krijgt zelfs geen idee hoe de personen aan tafel zitten, want de kamers zijn geheel leeg. Een goed documentair project laat je nadenken, het is misschien wel een taak om juist meer vragen op te roepen dan te beantwoorden. Het is niet de fotograaf die centraal staat, maar de thematiek. Daarin is Hassink erg geslaagd en daarom is ze ook een goede winnaar van de Dutch Doc Awards 2013.
