De jury van de Zilveren Camera weet me vaak te verrassen met hun keuze. Dat wil zeggen dat ik het vaak niet met ze eens ben, of dat ik het gewoonweg niet snap. Dit jaar is het echter anders. Toen in het Haags Fotomuseum bekend werd dat Eddy van Wessel de Zilveren Camera gewonnen had, was ik verrast, maar kan niet anders dan met de jury eens zijn.
Ook bij de categorieën heeft de jury mij vaak blij verrast met hun keuze. Meestal wint namelijk niet de foto of serie waar mijn voorkeur naar uitgaat. Dat An-Sofie Kesteleyn de eerste prijs bij de portretseries heeft gewonnen vind ik top. De gedoodverfde winnaar was de brandweermannenserie van Henk Wildschut. Dat is inderdaad een originele serie, maar de betrokkenheid van Kesteleyn bij de twee meisjes en de manier waarop ze het vastgelegd heeft maakten voor mij haar serie tot favoriet. Gelukkig dacht de jury er hetzelfde over. Net als bij de serie over FAS kinderen van Allard de Witte. Ook daar voel je de betrokkenheid van de fotograaf, waardoor een foto meer wordt dan een goed geregistreerd plaatje. Fotografie is meer dan het vastleggen van iets, het gaat ook om de visie van de fotograaf.
Eigenlijk heeft iedere categorie in mijn ogen de juiste winnaar, ik ben het eigenlijk nergens echt oneens met de jury. Bij een aantal categorieën maakte het me ook niet zoveel uit wie er zou winnen. Omdat ik, zoals ik al eerder schreef, de nominaties niet al te sterk vond. Te afstandelijk, te netjes, te saai. Op zich goed gefotografeerd, maar het raakt me te vaak niet. Dat doet de serie van Eddy van Wessel wel en het is dan ook geheel terecht dat hij de hoofdprijs krijgt. Want Van Wessel combineert alle facetten die een winnende foto van de Zilveren Camera moet hebben: een belangrijk nieuwsfeit dat technisch en inhoudelijk goed is gefotografeerd.
Het is wel een opvallende keuze. Allereerst omdat niet één foto, maar een hele serie heeft gewonnen. Maar ook omdat het om buitenlands nieuws gaat. Heel vaak kiest de jury voor Nederlands nieuws tenslotte. Maar in deze tijd heeft alles met elkaar te maken. Wat in het buitenland gebeurt, heeft ook invloed op wat er bij ons gebeurt. Niet altijd even zichtbaar of direct, de verbanden zijn er echter vaak wel.
Wie dat niet gelooft moet eens goed naar de winnaar van de Canonprijs van dit jaar kijken: Poppy, the trails of Afghan heroin van Robert Knoth en Antoinette de Jong. Op een prachtige manier laten zij zien hoe allerlei ogenschijnlijk losstaande gebeurtenissen met elkaar verbonden zijn. Het is een monsterproject geweest en ik ben zeer blij dat zij de Canonprijs hebben gewonnen. Buitengewoon goed journalistiek werk op een goede visuele manier verteld. Hoe vooruitstrevend Via Panam en hoe mooi Offside ook zijn, Poppy is de verreweg de meest indringende multimedia productie geweest die ik in 2012 heb gezien.
Met de inspirerende winnaars als Eddy van Wessel en het duo Robert Knoth en Antoinette de Jong is de Zilveren Camera een prijs die de fotojournalistiek eer aan doet. Het is te hopen dat we volgend jaar meer betrokken en boeiende fotografie te zien krijgen. Dat is een taak voor de fotografen, die niet alleen goed werk moeten maken maar het ook moeten insturen. Het is ook een taak aan de jury, om goed te kijken naar de inzendingen. Als het dan echt allemaal tegenvalt, loof dan desnoods geen prijs uit in een bepaalde categorie. Maak als jury een statement. En zorg als jury én fotograaf ervoor dat de Zilveren Camera een prijs wordt die je wel serieus moet nemen en meer is dan een leuk feestje voor intimi.
