Ieder jaar is er wel discussie rond foto’s die bij wedstrijden als de World Press Photo in de prijzen vallen. Zo ook dit jaar. Meestal gaat het over beeldbewerking en dat soort zaken. Dit jaar ook, waarover later mee, maar er is nog een boeiende discussie aan de gang. Op de site BagNews wordt een foto van Paolo Pellegrin onder vuur genomen, onder de weinig verhullende titel “When Reality Isn’t Dramatic Enough: Misrepresentation in a World Press and Picture of the Year Winning Photo.”
Het gaat om de foto die Pellegrin maakte in Rochester van Shane Keller. Samen met andere Magnum fotografen documenteerde Pellegrin de staat van de plaats Rochester als tijdsdocument. Pellegerin richt zich met name op de Crescent, een gebied waar veel armoede en criminaliteit is, en maakt een serie in dramatisch zwart en wit. De foto’s zelf zijn niet het probleem. Door het bijschrift zou Pellegrin journalistiek de fout in gaan: de omschrijving van de persoon en de plaats zouden niet kloppen, bovendien zou een groot deel in het bijschrift plagiaat zijn van een artikel uit de New York Times.
Een zware beschuldiging, het project van Magnum wordt sowieso bekritiseerd omdat het niet journalistiek genoeg zou zijn. Maar degene die Pellegrin verwijten journalistiek niet zorgvuldig te handelen, blijken zelf ook in diezelfde valkuil te vallen. Zo is de fotograaf niet om commentaar gevraagd. Op de site van de Amerikaanse vereniging voor fotojournalisten, de NPPA, komt het weerwoord. Het klopt dat in het bijschrift onterecht staat dat de man sluipschutter is, zegt Pellegrin. Maar het heeft niets te maken met het willen opkloppen van het verhaal, wat door de criticasters min of meer wordt gesuggereerd. In het bijschrift staat, en dat is ook te zien op de site van World Press Photo, alleen dat de foto in Rochester is gemaakt en niet per se in de Crescent. Maar de suggestie dat het daar is gemaakt is er wel. Interessant is verder de beschuldiging van het plagiaat. Het klopt zegt Pellegrin dat de achtergrondinformatie in het bijschrift knip- en plakwerk is. Maar, het is nooit bedoeld voor publicatie. Alleen om een schrijver handvaten te geven om een artikel te maken. Dat die informatie nu zo direct wordt gepubliceerd is niet de bedoeling. Voor mij is het nieuw dat een bijschrift op die manier gebruikt wordt.
Hoewel de soep uiteindelijk niet zo heet wordt gegeten als die wordt opgediend, is het toch wel een interessante discussie. Het gaat om journalistieke integriteit en zorgvuldigheid. Beide partijen maken daarin fouten en het geeft maar weer eens aan dat je altijd moet blijven opletten. Het is een goed bewijs dat (foto)journalistiek een vak is. Nooit direct geloven wat er gezegd wordt en blijf vragen stellen, een vaardigheid waar tegenwoordig vaak te licht mee wordt omgegaan in de media.
