Voor zover een jury het goed kan doen, heeft de jury van de Zilveren Camera dit jaar een op zijn minst opmerkelijke keuze gemaakt. Al bij de bekendmaking van de nominaties fronste menig wenkbrauw bij de foto van Evert-Jan Daniels. Wat was er nu zo bijzonder aan de foto, afgezien dan dat de drie hoofdrolspelers in de kabinetsformatie zo prominent in beeld staan?
Volgens de jury moet je vaker naar de foto kijken: “hoe langer je naar deze foto kijkt, des te meer je erin kunt zien, zoals de lust van de politici om Nederland te gaan hervormen“. En inderdaad als ik langer naar de foto kijk dan zie ik wel het moment, dan snap ik wel dat deze foto de voorpagina van het AD heeft gehaald en zelfs een beetje dat de foto genomineerd was. Maar nog steeds niet dat dit de winnende foto is.
Het lijkt erop dat de jury wederom het nieuwsfeit de boventoon heeft laten voeren, blijkbaar was de formatie van het minderheidskabinet het belangrijkste nieuws van 2010. Hoewel ik snap dat de nieuwswaarde een belangrijke rol speelt in de keuze, moet het bij de Zilveren Camera mijns inziens gaan om een combinatie van goede fotografie en nieuwswaardigheid.
Daar wrikt voor mij de schoen. Niet eens zozeer omdat de foto van Evert-Jan Daniels slecht zou zijn, want dat is die ook weer niet. Uitgesneden of niet. Ik kan het me echter haast niet voorstellen dat er geen betere foto’s van de formatie zijn ingezonden. De foto is weinig bijzonder. Het is weliswaar het moment dat de drie heren naar buiten komen nadat ze besloten hebben met elkaar een gedoogkabinet te maken, maar dat is dan ook het enige bijzondere. Er zijn genoeg foto’s te vinden waar de Rutte, Wilders en Verhagen samen naar buiten komen met vrijwel eenzelfde genoeglijke blik van Wilders en consorten. Het “perfecte moment” waar de jury over spreekt vind ik te zwak om deze foto als winnaar te kiezen.
Een in mijn ogen veel sterkere foto is degene die Martijn Beekman maakte van Ab Klink tijdens het CDA-congres. Het is misschien niet direct de formatie, maar op zijn minst zeer nauw verbonden met de formatie. Die foto heeft voor mij alles in zich om een goede winnaar van de Zilveren Camera te zijn; het is nieuwswaardig en fotografisch goed en interessant vastgelegd. Hier zie ik direct meerdere lagen. Klink en de discipelen, nummer 7, de verwarring bij het CDA, de foto zit vol verwijzingen. Misschien vond de jury de foto te voor de hand liggend en wilden ze met een ander geluid komen.
De jury heeft wel meer vreemde keuzes gemaakt, waarbij de nieuwswaarde prevaleerde boven een goede foto. Buitenlands Nieuws Enkel is daar een goed voorbeeld van. Haïti is misschien meer in het nieuws geweest dan de moord op Terre Blanche, maar de foto van Ilvy Njiokiktjien is sterker. Inclusief de lagen die de jury zo graag ziet.
Andere keuzes waren juist weer erg voor de hand liggend. Sven Kramer die zijn bril weggooit, het was te verwachten dat die de eerste prijs zou winnen in zijn categorie. De foto zou zelfs tot het laatst toe hebben meegestreden om de hoofdprijs, wat ik dan weer niet snap. Zo belangrijk was die diskwalificatie toch niet? Arie Kievit die bij de enkelbeelden Dagelijks Nieuws won, dat lag ook voor de hand. Het kon ook niet anders, want het beeld steekt met kop en schouders boven de andere genomineerden uit.
Er zijn ook keuzes gemaakt waar ik gelukkig van wordt. Blij verrast ben ik met de winnende foto van Jan Banning, mijn favoriet. Daar waar ik had gedacht dat de jury voor Joost van den Broek zou kiezen, wat overigens ook allesbehalve een slechte keuze geweest zou zijn.
Dat de Zilveren Camera voor mij geen al te sprankelende winnaars op zou leveren wist ik al bij de nominaties. Toch wist de jury mij wederom te verbazen met de eindwinnaar. Zullen de jury en ik elkaar ooit begrijpen?
Duidelijk blijkt dat het nieuwsfeit belangrijker is dan een foto, het zou een combinatie moeten zijn.