Category archive

Persoonlijk - page 4

Mijn belevenissen en andere persoonlijke mededelingen

Gezocht: Utrechts raadslid

In 2010 opperde de toenmalig Utrechtse wethouder van cultuur Frits Lintmeijer dat het een goed idee was om een documentaire serie te maken van de raadszaal en de raadsleden. Dat is al die tijd in mijn hoofd blijven hangen. Het is een interessant thema, wat doet een volksvertegenwoordiger tijdens de vier jaar. Hoe beleeft zo iemand dat en wat moet hij/zij allemaal doen om goed te functioneren? Nadat ik Ruth Peetoom heb gevolgd toen zij zich kandidaat stelde als voorzitter van het CDA en ik het CDA tijdens de laatste kamerverkiezing heb gevolgd, zie ik steeds meer dat deze vorm van fotografie mij goed ligt en dat ik het onderwerp interessant vind. Het fascineert mij waarom iemand zoveel tijd steekt in zo’n functie, waar je het eigenlijk nooit goed lijkt te doen. De column van Martijn Kleppe (hij weer inderdaad) in het NRC is voor mij de laatste zet geweest. Nu er een nieuwe gemeenteraad komt, wil ik graag vier jaar lang een raadslid volgen. Omdat ik in Utrecht woon, ligt Utrecht ook voor de hand. Dan is het makkelijk schakelen en te regelen. Nu ben ik alleen op zoek naar een raadslid dat mee wil werken. Politieke kleur maakt mij niet uit, het gaat mij om de persoon. Dus welk Utrechts raadslid wil vier jaar met mij optrekken? Het wordt vast en zeker een leuke tijd! Geïnteresseerde raadsleden kunnen mij mailen via het contactformulier.

[Update] Ondertussen heb ik al meerdere geïnteresseerde raadsleden gevonden, daar kan ik mee aan de slag. Dank voor het reageren en het delen!

Opdrachten gezocht. Een nieuwe start

De afgelopen maanden zijn vrij hectisch voor mij geweest. Naast de dagelijkse en ondertussen gebruikelijke zorgen rond mijn meervoudig gehandicapte zoon, werd ook mijn woning verbouwd om het aan te passen aan de zorgbehoefte van mijn zoon, woonde ik daarom een tijdje anders, is mijn vriendin zwanger en moest ik mijn bedrijf draaiend zien te houden. Alles bij elkaar, gecombineerd met een chronisch slaapgebrek zorgde dat ik in een depressie kwam. Terwijl ik daar net aan het uit krabbelen ben, hoor ik van een vaste opdrachtgever dat mijn werkzaamheden worden overgenomen door iemand anders en daarmee valt een belangrijk deel van mijn omzet weg. Heel even zak ik verder in de put. Is de tijd gekomen om te stoppen? Maar als ik een paar dagen later door de zon naar mijn atelier loop, besef ik ineens dat het anders is. Ik krijg tenslotte opnieuw een zoon, ongetwijfeld weer een prachtig en lief kind, mijn huis is klaar en is nog nooit zo’n fijn thuis geweest, mijn nieuwe ligfiets is bijna klaar en de zon schijnt. Het is niet het einde, maar juist een nieuw begin. Het is weer tijd voor nieuwe uitdagingen, binnen én buiten de fotografie. Tijd voor acquisitie.
Lees verder

Het was me een jaartje wel

Eigenlijk heb ik een hekel aan terugblikken, lijstjes en dat soort zaken die steeds aan het eind van het jaar overal verschijnen. Maar voor nu maak ik een kleine uitzondering omdat 2013 best een bijzonder jaar is geweest voor mij. Daarom een terugblik én een lijstje van enkele bijzondere momenten van 2013.
Lees verder

Op de gevoelige plaat

Sinds begin van dit jaar ben ik aan de slag met de 8×10 inch film van Impossible. Een langzame manier van fotograferen, waarbij je je goed moet concentreren wil je geen fouten maken en zo veel geld in de prullenbak gooien. Zelfs dan blijft het resultaat een verassing, iedere foto die je maakt is uniek en dat maakt het proces bijzonder. Elke foto heeft de sporen van het proces en dat fascineert mij wel. Werken met de Impossible film, met zijn specifieke manier om te verwerken, lijkt omslachtig, maar vergeleken met de edele procédés, zoals de technieken uit de begintijd van de fotografie worden genoemd, is het kinderspel.
Lees verder

Back in town

Deze blog is weer hopeloos verwaarloosd de afgelopen tijd. Excuses, hard werken en een drukke tijd thuis helpen niet echt mee om mijn aandacht op het schrijven te richten. Althans, niet hier. Want op zich schrijf ik misschien wel meer dan me lief is op de site van Pf, ook een reden dat ik hier minder actief ben geworden. Want als het daar staat, moet ik het dan hier ook herhalen? En als iets op Twitter of Facebook staat, moet ik dat ook nog eens melden. Na wat twijfelen meen ik daar ja op te kunnen zeggen. Want je bouwt toch een archief op. Tijd om dat ook echt weer te doen. Misschien wat minder fanatiek dan eerst, maar ik ga proberen iedere week minimaal drie blogposts te maken. Hetzij een foto, hetzij een artikel. Er gebeurt genoeg in fotoland. Mooie en minder mooie dingen. Daar mag ik best wel over schrijven.

U neemt de camera echt mee naar het ziekenhuis?

Een ongeluk zit in een klein hoekje. Een cliché, maar helemaal waar zo ervoer ik gisternacht. Van mijn werkkamer op zolder viel ik door het trapluik naar beneden, waarbij mijn bovenbeen heel hard de rand heeft geraakt. Dat deed pijn, heel veel pijn zelfs en ik was maar wat blij toen de ambulance er was. Om uit te sluiten dat er niets gebroken is, moest ik naar het ziekenhuis voor röntgenfoto’s. En tja, nu ben ik eenmaal fotograaf en pijn of niet (lang leve de pijnstillers!), de camera moest mee. Tot grote verbazing van de ambulancebroeder. “U neemt die camera echt mee?” vroeg hij. Ehm ja, natuurlijk. Bij het ziekenhuis moesten ze wel lachen. Gelukkig bleek mijn been niet gebroken, maar ik lig even thuis onder de pijnstillers. Met de foto’s natuurlijk.

Voor de camera (2)

Gisteren ging de telefoon, of ik wat kon vertellen over camera’s voor een item van EditieNL. Dat moet mij wel lukken dacht ik en dus stond er vanmorgen een cameraploeg bij mij in het atelier. Nu ben ik wel vaker op tv te zien geweest, maar dat was dan in een flits omdat ik aan het werk was. Deze keer was het een heus interview. Het is toch wel grappig om eens aan de andere kant van de camera te staan en te merken hoe het is. De cameraman die druk bezig is met alles goed te zetten, de journaliste die ondertussen al de nodige vragen stelt en dan begint de opname. Een paar vragen in een andere vorm even opnieuw gesteld en binnen een mum van tijd is het klaar. Het lastigste bleek nog hoe ze mij moesten omschrijven. Want naast fotograaf schrijf ik en er was niet één term dat de lading dekte. Een fotojournalist is namelijk niet iemand die schrijft over fotografie, maar een fotograaf en een fotoredacteur is weer iemand die foto’s uitzoekt. Het is uiteindelijke fotografie-expert geworden. Toe maar! Vanavond beleef ik het debuut, tenzij er belangrijker nieuws tussenkomt. Dus wie wil kan om 18:15 de televisie op RTL4 zetten, of anders later via RTL XL online. Benieuwd of ik ondertiteld wordt vanwege mijn praattempo.

Vader en zoon portret

Mijn zoontje is het gewend om mij met een of ander apparaat in de handen te zien. Meestal is dat een camera, die hij dan wil pakken. Altijd leuk voor een foto en ik heb dan ook een hele verzameling foto’s van een lief jongetje met zijn handen naar of in de lens. Mijn telefoontje vindt hij eveneens interessant. Daar fotografeer ik zelden mee, maar vandaag stond de camera toch even aan. En prompt drukt hij, geheel ongecontroleerd, op het scherm. De camera draait om, hij lacht naar zichzelf en drukt vervolgens op de ontspanknop. Totaal niet bewust, maar het levert wel een nu al dierbare vader-zoonportret op. Wordt hij stiekem toch nog een fotograaf en gaat zijn vader een beetje naast zijn schoenen lopen.
Lees verder

Hollandse Hoogte

Toen ik begon met fotograferen hoopte ik me ooit aan te sluiten bij Hollandse Hoogte. In die tijd stond het bekend om de sociaal geëngageerde fotografie. Dat was wat ik ook wilde doen, goede sociale reportages maken. Maar toen, zo vond ik, was mijn werk nog niet goed genoeg. Dat is nu anders, mijn fotografie heeft zich goed ontwikkeld. Desalniettemin was ik nog steeds niet aangesloten bij Hollandse Hoogte. Was, want vandaag heb ik het contract getekend en staan de eerste foto’s van mij in de database van Hollandse Hoogte. Daarmee is weer een wens uitgekomen en heb ik weer een nieuwe stap gezet in mijn fotografie.
Lees verder

Aan alles komt een begin

De deur heb ik achter me dichtgetrokken en ik ben een hele nieuwe ruimte binnen gestapt. Zo voelt het een beetje momenteel. Ik weet wat ik achter me laat en heb geen idee wat me nog te wachten staat. Wat ik wel weet is dat ik de stap moest maken wil ik verder komen in de fotografie en niet als een konijntje op de snelweg in de koplampen van de naderende auto kijken. Het voelt ook goed, alsof ik een klein kind ben dat verwonderd rond kijkt. Er is zo veel te zien en te ontdekken. Maar waar te beginnen, waar wil ik heen, wat nu?
Lees verder

1 2 3 4 5 6 … 8
Ga naar Top