De deur heb ik achter me dichtgetrokken en ik ben een hele nieuwe ruimte binnen gestapt. Zo voelt het een beetje momenteel. Ik weet wat ik achter me laat en heb geen idee wat me nog te wachten staat. Wat ik wel weet is dat ik de stap moest maken wil ik verder komen in de fotografie en niet als een konijntje op de snelweg in de koplampen van de naderende auto kijken. Het voelt ook goed, alsof ik een klein kind ben dat verwonderd rond kijkt. Er is zo veel te zien en te ontdekken. Maar waar te beginnen, waar wil ik heen, wat nu?
Helemaal onvoorbereid ben ik overigens niet. Het proces om mijn bedrijf en mijn fotografie naar een hoger plan te tillen is al een tijd aan de gang. Zo volg ik de masterclass Noorderlicht, waar ik zowel veel leer over fotografie als over ondernemen. Ik heb meerdere workshops gevolgd, ook over interviewen, heb veel met collega’s gepraat en lees veel. Maar nu ik eigenlijk van de een op de andere dag de snelle nieuwsfotografie, en daarmee een van de redenen om fotograaf te worden, vaarwel heb gezegd is er toch een soort vacuüm. Ik dacht het rustig om te bouwen, maar nu zit ik ineens in een andere realiteit. Dat is niet verkeerd, het is soms juist goed om ineens geconfronteerd te worden met een grote verandering om juist weer verder te komen. Dat ik in 2000 ben ontslagen was even slikken, maar heeft er wel voor gezorgd dat ik fotograaf ben geworden. Eigenlijk mag ik mijn voormalige personeelschef toen en Novum nu dankbaar zijn.
Waar ik heen wil met mijn bedrijf en fotografie, daar heb ik wel een idee over. Mooie en vooral ook boeiende verhalen vertellen. Diepgaande onderwerpen in beeld brengen en mensen aan het denken zetten. De vragen die ik heb proberen te beantwoorden. Dat klinkt allemaal abstract. Om het concreter te maken een voorbeeld: ik wil verhalen maken over mijn Indische achtergrond en dus eindelijk een keer naar Indonesië gaan. Zo zijn er meer onderwerpen waar ik aan wil werken. Ideeën genoeg wat dat betreft.
Alleen heb ik nog veel onrust in mij. Er is zoveel te doen om te gaan waar ik heen wil. De ideeën moeten op papier, anders blijft het een droom. Mijn websites moeten op de schop, waarbij ik mezelf beter moet profileren en daarbij wil ik alles veel meer met elkaar integreren. Niet alleen laten zien dat ik fotograaf ben, maar ook publicist, een verhalenmaker in bredere zin. Ik moet een ijzersterk portfolio maken om interessante opdrachtgevers en publicaties aan me te binden. Ik wil exposeren. Op het technisch vlak moet ik nog veel leren om betere series te maken en mijn multimedia producties te verbeteren. Maar vooral moet ik ook mijn eigen fotografie eens goed bekijken en na gaan denken hoe ik mijn gevoel, visie en gedachtes om kan zetten in sprekende foto’s. Te lang ben ik vooral een opdrachtfotograaf geweest. Ik wil weer meer experimenteren. Kortom: er zijn bergen werk te verzetten en daar is het nu de tijd voor. Nu nog beginnen, maar waar en hoe? En doe ik alles alleen?
De titel is ontleent aan een uitspraak van Herman van Veen tijdens een voorstelling.
Mooi Bas, om te lezen. De zoektocht is herkenbaar.
Bedenk dat je niet alleen bent, en dat je plan in stapjes / stukjes kunt verdelen. Overigens is het mogelijk om met een goed plan subsidie te krijgen voor je reis naar Indonesië, ik zou hier zeker even induiken als ik jou was. Dank voor je openheid, ik zie uit naar je verhalen en foto’s!
Hoi Bas, het is herkenbaar … alleen kom jij uit de sector. Mijn oude sector is iets heel anders, wat mij een andere blik geeft en weet dat je moet bijten en niet meer hoeft los te laten. De nieuwe sector, daar bevind ik me op precies dezelfde plek als jij … verhalen, interview en multimedia maken. Het is niet makkelijk, maar het is wel leuk!
Een, mooie, spannende weg! En af en toe neem je een zijweggetje om weer op de hoofdweg te belanden. Je loopt ‘m alleen, maar wanneer jij wilt lopen er anderen mee. Het begin is er. Je hebt net je droom opgeschreven. Nu nog ‘even’ je korte en lange termijn doelen opschrijven. Ik wil binnenkort wel een stukje met je meelopen! :)
Dank voor de mooie woorden! Ik moet het subsidietraject ook nog uitzoeken inderdaad Tom. Nog meer op het lijstje ;) En Laura, fijn als je een stukje mee wil lopen :)
Over petjes gesproken:
Petje af voor je oprechtheid en je openheid om anderen deelgenoot te maken van je worsteling met betrekking tot de keuze van je fotografie-aanpak.
Ik ben er vrijwel zeker van dat voor jou geldt: “ik worstel en kom boven” .
Succes en ik blijf je graag volgen !
Heel herkenbaar Bas. Ik zit al enige tijd in een vergelijkbaar proces. Heel fijn om weer de vanuit de oorspronkelijke drive te fotograferen. Maar niet makkelijk om er inkomsten mee te vergsren tot nu toe.
Ik ben benieuwd waar je mee komt. Naar Indonesië moet je zeker komen. Groeten uit Yogya